Ο Νεκτάριος Λαμπρόπουλος από τις εκδόσεις Χαραμάδα μιλάει για την τυχαία συνάντηση στη Βαρσοβία με τον Ελληνοπολωνό συγγραφέα Διονύση Στούρη και το βιβλίο του “Ελλάδα. Πικρά νεράντζια”

Στον πέμπτο όροφο σ’ ένα παλιό κτίριο γραφείων στο κέντρο της Αθήνας, πρόβα με τους rita mosss.

Άλλη μια σύντομη ιστορία απ’ το Χαλέπι, η μαρτυρία του Μάζεν, σχετικά με ένα συνηθισμένο περιστατικό μετά από μια διαδήλωση, επτά χρόνια πριν.

Η διοικητική κράτηση στην Ελλάδα είναι συγχρόνως ένα μαύρο κουτί και ένας τεράστιος ελέφαντας στο δωμάτιο. Μαύρο κουτί, γιατί ελάχιστοι κατανοούν τους μηχανισμούς της ή ασχολούνται και ελέφαντας, γιατί ελάχιστοι ενδιαφέρονται, ενώ είναι πάντα εκεί.

Αν διαβάσετε ένα τυχαίο άρθρο για το dark web θα έχετε την αίσθηση ότι το περιεχόμενο του είναι σκοτεινό – όπως και ο τίτλος του- και απαγορευμένο. Ισχύει όμως μια τέτοια εκτίμηση; Μερικές εξηγήσεις και διευκρινήσεις για τη σκοτεινή πλευρά του διαδικτύου.

η αίσθηση μιας επιστροφής στην Αμερική. Οι διαφορές και οι ομοιότητες της διακυβέρνησης Τραμπ με αυτή του Ομπάμα, η οικονομία, ο ρατσισμός, η ατμόσφαιρα στην κοινωνία.

η Μύριαμ έκανε μαθήματα γερμανική γλώσσας για ένα χρόνο σε πρόσφυγες στο Βερολίνο και περιγράφει την ατμόσφαιρα στο Βερολίνο και τις σκέψεις της σχετικά με τις πιθανότητες πραγματικής ενσωμάτωσης.

Είχε ζέστη, σκουπίδια, θάλασσα, πηχτό αέρα, μάτια, χέρια, αλάτι, βρωμιά, θόρυβο, κομπίνα , ελιγμό, εξατμίσεις // και φρούτα.

σκόρπιες κουβέντες μέσα από σύνορα […] ******* [ O Χαν

Τους τελευταίους μήνες για ακόμη μια φορά βρίσκεται στην επικαιρότητα

Το «Εμείς οι πρόσφυγες», από τις Εκδόσεις του 21ου Αιώνα,

Αντί του “ποιος φταίει”, ο ιστορικός Πολυμέρης Βόγλης ρωτάει “τι ήταν” ο ελληνικός εμφύλιος. Και καταλήγει ότι ήταν ήταν μια επανάσταση, έστω και καταδικασμένη.