προβοκάτορες, τζάμια, καταγγελίες και άλλα

Μετά από τόσα κείμενα, συζητήσεις, ατυχή δελτία τύπου και απλά σιχτίρια είναι προφανές. Στο αντιφασιστικό διήμερο που διοργανώθηκε προς τιμή του Παύλου Φύσσα, ήμαστε για άλλη μια φορά ανεπαρκείς. Δεν ήταν συγκλονιστικό το διήμερο, δεν τρόμαξαν οι φασίστες, δεν βγήκε ένα σαφές μήνυμα, ούτε τέθηκαν με ωραίο τρόπο προς συζήτηση οι διαφορετικές οπτικές γύρω απ’ την αντιμετώπιση της Χ.Α. αλλά και γενικότερα του φασιστικού φαινομένου. Στις άπειρες γνώμες που μας προσφέρουν τα social media, αυτή η βόμβα διάχυσης της σύγχυσης αλλά και φορέας απίθανου πλούτου, θα προσθέσω μερικές σκέψεις ακόμη.

φωτο: Γιάννης Νικολόπουλος

Μαχητικός αντιφασισμός δεν είναι τα ασυντόνιστα και δίχως προφανή σκοπό σπασίματα. Δεν είναι τα σπασίματα που γίνονται στο πλάι μιας πορείας, της οποίας πολλοί συμμετέχοντες εμφανώς δυσφορούν και ενώ μάλιστα αυτοί που σπάνε μπαινοβγαίνουν στο κυρίως σώμα της πορείας για προστασία. Δεν είναι μαχητικός αντιφασισμός τα σπασίματα σε γειτονιές στις οποίος ο ντόπιος κόσμος εμφανώς δυσφορεί και ακόμη σημαντικότερο δεν καταλαβαίνει. (Προλαβαίνω το ερώτημα: μα θα καταλάβει κάποτε; Πότε και τι;) Το πρόβλημα όσων ήταν την Πέμπτη στο Κερατσίνι δεν ήταν αυτό καθεαυτό το σπάσιμο (δε θα κλάψουμε για τα τζάμια σώνει και καλά), αλλά ο τρόπος που γινόταν. Ασυλλόγιστα, χωρίς στόχο, χωρίς νόημα και χωρίς να συμβαδίζει με ένα γενικότερο αίσθημα. Ας ακούσουμε και τις μαρτυρίες ανθρώπων που είναι από την περιοχή. Οι εκεί κάτοικοι δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζονται είτε ως επάρατοι μικροαστοί (αφού κάθονται ήσυχοι και αμήχανοι είναι ο εχθρός), είτε ως βρέφη (εμείς οι συνειδητοποιημένοι αριστεροί θα τους πάρουμε απ’ το χέρι και αφού τους χαϊδέψουμε θα τους αποκαλύψουμε το φως της αλήθειας και αυτοί θα έρθουν προς εμάς κλπ κλπ).

Μαχητικός αντιφασισμός δεν είναι οι καταγγελίες της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι η αστυνομία αυθαιρετεί, χτυπά, κάνει συλλήψεις στο σωρό. Όχι σήμερα, όχι πλέον. Δεν έχει νόημα να ζητάς τα ρέστα σε μορφή ΕΔΕ ή απλού δελτίου τύπου από τους θεσμούς οι οποίοι οργανώνουν το είδος και τη μορφή της καταστολής. Ο τρόπος που κινούνται οι ΔΕΛΤΑ, οι ΔΙΑΣ και τα ΜΑΤ δεν είναι μια σύμπτωση, ένα τυχαίο γεγονός ή μια υπερβολή των συγκεκριμένων ένστολων. Είναι η επιλογή για την αντιμετώπιση της διαμαρτυρίας. Δεν έχει νόημα να τραβάμε τα μαλλιά μας και να φωνάζουμε σαν παιδιά, είναι αδικία. Δεν είναι αδικία, είναι η πολιτική πραγματικότητα.

φωτο: Γιάννης Νικολόπουλος

Μαχητικός αντιφασισμός δεν είναι η διαρκής και αδιάκοπη προβοκατορολογία. Όποιοι σπάνε είναι ασφαλίτες. Όποιοι προκαλούν την τάξη είναι ασφαλίτες. Όποιος σηκώνει το χέρι είναι ασφαλίτης. Ο λόγος περί ασφαλιτών καλό θα ήταν μερικές φορές να αντιμετωπίζεται με ένα απλό ουδέν προς ημάς. Αν τους ξέρουμε μπορούμε να τους απομονώσουμε. Αν δεν τους ξέρουμε δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε. Το να ανακαλύπτουμε όμως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ασφαλίτες (και τις ταυτότητές τους) απλά για να ξεμπερδέψουμε, πάει πολύ και δεν βοηθάει καθόλου. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει η επιλογή της αυτοπροστασίας, της περιφρούρησης και το σπουδαιότερο της συλλογικής απόφασης για το είδος της πορείας, της διαμαρτυρίας κλπ.

Μαχητικός αντιφασισμός δεν είναι ο ευκαιριακός αντιφασισμός, σε όποια μορφή συναντάται, δηλαδή είτε ως κρατικός είτε ως απλά χλιαρός. Σ’ ένα άρθρο του στην La Stampa το 1987 ο Primo Levi σχολιάζει σχετικά με τη διάθεση των Συμμάχων να σταματήσουν την τραγωδία του Ολοκαυτώματος: «Είναι αλήθεια ότι οι Αμερικάνοι αρνήθηκαν να βομβαρδίσουν τις σιδηροδρομικές γραμμές προς το Άουσβιτς (ενώ αντίθετα βομβάρδισαν συχνά την παρακείμενη βιομηχανική ζώνη) και είναι επίσης αλήθεια ότι για την παράλειψη παροχής βοήθειας οι Σύμμαχοι πρόβαλαν λόγους ανήθικους, δηλαδή το φόβο της παροχής φιλοξενίας και βοήθειας σε εκατομμύρια πρόσφυγες και επιζώντες». Οι Σύμμαχοι στον αγώνα ενάντια στο φασισμό μέτρησαν την οικονομική ζημιά από τη φιλοξενία που θα παρείχαν στους πρόσφυγες και δεν την βρήκαν συμφέρουσα, οπότε ο αντιφασισμός τους σταμάτησε στην είσοδο των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στις αποκαλύψεις για τα πεπραγμένα του Μπαλτάκου ή να ξαναπαρακολουθήσουμε τα δεκάδες βίντεο στο youtube που δείχνουν τις σχέσεις αστυνομίας – Χ.Α. στο δρόμο. Δεν χρειάζεται να ξαναδιαβάσουμε το Ο ελληνικός φασισμός στον Μεσοπόλεμο  από τις εκδόσεις antifa scripta για να θαυμάσουμε τον διαχρονικό ελληνικό *κρατικό αντιφασισμό*. Δεν χρειάζεται καν να υπενθυμίσουμε ότι πίσω απ’ τις δήθεν θεσμικές πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται οι ίδιοι άνθρωποι που, θεσμικά πάντα, έφτιαξαν και καθιέρωσαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Ο ρατσισμός των θεσμών έχει φάει τις σόλες του στο πήγαινε έλα νυχθημερόν μεταξύ τηλεοπτικού παράθυρου και βουλευτικού έδρανου να μας λέει  ότι οι μετανάστες είναι πρόβλημα αλλά δε συμφωνούμε με τις ακρότητες της Χ.Α., αυτών των παραπλανημένων ακτιβιστών.

φωτο: Γιάννης Νικολόπουλος

Μαχητικός αντιφασισμός δεν είναι η συγκρότηση μετώπου με κάθε ευκαιριακό σύμμαχο που νομίζει (κι αυτό για χάρη της τηλεθέασης) ότι το πρόβλημα ( ο φασισμός ) είναι η Χ.Α. τελεία και παύλα και εκεί τελειώνουν όλα. Αυτοπαρουσιάζονται live τον τελευταίο καιρό διάφοροι τέτοιοι αντιφασίστες οι οποίοι θεωρούν πρόβλημα τη Χ.Α. αλλά δικαιολογημένο το ρατσισμό της. Όποιος επιθυμεί να παραμένει τυφλός απέναντι στο κοινωνικό ρεύμα που φλερτάρει και χαριεντίζεται με το φασισμό, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να τοκίζει σε τελική ανάλυση το πρόβλημα. Υπενθυμίζω ξανά (και ξανά) τη φράση του Ελεφάντη «το πρόβλημα είναι ότι ξεκινήσαμε ως κομμουνιστές και καταλήξαμε αντιφασίστες».

Αλλά αν μαχητικός αντιφασισμός δεν είναι όλα αυτά, τότε τί είναι; Αυτή δεν μπορεί παρά να είναι μια ερώτηση που οφείλει να απαντηθεί συλλογικά και ακόμη περισσότερο να πραγματωθεί συλλογικά.

Και κάτι ακόμη.

Φτάνοντας στο Κερατσίνι την Πέμπτη, πριν ακόμη από τις γνωστές συζητήσεις για την εκτίμηση του κόσμου που έχει συγκεντρωθεί, πέσαμε μπροστά σε δυο τρία ενδιαφέροντα περιστατικά, που τράβηξαν την προσοχή. Στην αρχή της Τσαλδάρη φωνές. Ένας μίνι τσακωμός μεταξύ τριών παιδιών. Τίποτα το μη συνηθισμένο, απλά έμεινε λίγο περισσότερο η εικόνα εξαιτίας της έντασης της σκηνής. Γιατί να τσακώνονται με τέτοιο τρόπο δύο – προφανώς σύντροφοι – αυτή την ώρα σε μια τέτοια συγκέντρωση; Συνεχίζω να προχωράω γιατί η αλήθεια είναι ότι άνθρωποι είμαστε και μάλιστα στην Ελλάδα του 2014, οπότε λογικό είναι τα νεύρα να είναι τεντωμένα. Μετά από λίγα μέτρα περνάει από δίπλα μας παρέα τεσσάρων εικοσάρηδων. Η κουβέντα του ενός είναι χαρακτηριστική, το ύφος του όμως, που δυστυχώς δεν μπορώ να μεταφέρω, ακόμη περισσότερο: «καλά μερικές εδώ πέρα, δεν έχουν έρθει για πορεία έτσι που είναι ντυμένες, για πούτσα έχουν έρθει». Κοίταξα με την ελπίδα να δω ένα χαμόγελο, ας πούμε ότι ήταν μια πλάκα μεταξύ παιδιών, συνηθισμένες οι χοντράδες και ποιος δεν έχει πει την αηδία του; Κανένα χαμόγελο. Η συζήτηση ήταν σοβαρή και όντως είναι καλοκαίρι και τα κορίτσια είχαν έρθει με καλοκαιρινές φορεσιές. Φεύγοντας, αργά το βράδυ είδαμε δυο παιδιά να παίζουν μπουνιές πλάι στους ΜΑΤάδες που κοιτούσαν χαλαροί και απορημένοι.

Η αρρώστια που δέρνει το κοινωνικό σώμα ασφαλώς δε θα άφηνε απ’ έξω το κίνημα (με ό,τι τέλος πάντων εννοούμε λέγοντας κίνημα). Δεν είναι μόνο η γενικότερη βουβή οργή, η απόγνωση, ο πανταχού παρών σεξισμός ή απλά το περίφημο no hope. Οι αιτίες στην αρρώστια που μας δέρνει, στη βαρύτατη μιζέρια, στο λυμένο ζωνάρι και στο μάτι που γυρνάει σα σβούρα, θα πρέπει να αναζητηθούν και σε αυτό που υπαινίσσεται η Ανν Τριστάν στη συνέντευξή της στα Ενθέματα: «να ξεκινήσουμε αναδεικνύοντας συλλογικά στον δημόσιο χώρο έναν άλλο «πόλο». Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό γίνεται στον δρόμο, μπροστά στα μάτια όλων». Με άλλα λόγια, δεν ζούμε για να τρέχουμε από άμυνα σε άμυνα, ασθμαίνοντας.

εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF, το άρθρο