26 Οκτωβρίου, 2014, 16:58

Μοδιάνο

Της Pen Tri

Οκτώβρης 1998. Η πρώτη βόλτα στην Θεσσαλονίκη. Καμάρα, Τσιμισκή, παραλία, Αριστοτέλους, Στοά Μοδιάνο. Κάπου εκεί οι μυρωδιές γαργάλησαν τις αισθήσεις μου και βρέθηκα να τρώω σουτζουκάκια περιτριγυρισμένη από σημαίες και λάβαρα του ΠΑΟΚ.

Οκτώβρης 1999. Μυροβόλος Σμύρνη. Ξημερώνει όταν αφήνουμε πίσω ένα μαγαζί διαλυμένο από την επέλαση των βάρβαρων γλεντζέδων. Δεν ήταν αυτό που περιμέναμε αλλά θα το ξεχάσουμε και θα το θυμόμαστε από τους στίχους που προτιμάμε.

Οκτώβρης 2000. Εξεταστική και ζόρια. Βραδινό διάβασμα με αλκοόλ. Κατάληξη: ταξί από την Μπότσαρη. Προορισμός: Στοά Μοδιάνο. Σε έναν από τους εξώστες της αγοράς στεγαζόταν το μπαράκι Στοά έτοιμο να δεχτεί δυο μεθυσμένες φοιτήτριες που αρνούνταν να διαβάσουν.

Οκτώβρης 2008. Μοδιάνο μεσημέρι. Είμαστε μεγάλη παρέα. Κανείς δε μιλάει. Ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα στόματα που ανοιγοκλείνουν και συχνά “φέρε μας και άλλο ένα…”. Τρώμε βιαστικά κάποιοι για να επιστρέψουν για την απογευματινή πρόβα, κάποιοι για να προλάβουν ένα κομματάκι και από αυτό το τελευταίο που ήρθε, που εξαφανίζεται με τη εμφάνισή του.

Οκτώβρης 2014. Πέρασμα-ξενάγηση από την Μοδιάνο. Προσπαθώ να εξηγήσω.”Μην τη βλέπεις έτσι, κάποτε το μέρος ήταν ζωντανό”. Κλείνω τα μάτια για να μεταφερθώ 16 χρόνια πριν και αν μπορώ να βρεθώ ακόμα πιο πίσω. Στο 1925 όταν τα μεγαλόπρεπα εγκαίνια της αγοράς υπόσχονταν ένα λαμπρό μέλλον.

Υπήρξαν μέρες όμορφες στις στοές της ιστορικής αγοράς όταν κατακλυζόταν από κόσμο όχι μόνο για να ψωνίσει αλλά και για να φάει, να διασκεδάσει ή απλά να περπατήσει . Σήμερα η εικόνα με προκαλεί να κλείσω τα μάτια και να προσπαθήσω να θυμηθώ τις παλιές εικόνες. Η Στοά Μοδιάνο μας καλούσε να φάμε εκείνο το γευστικό συκώτι με τις τηγανητές πατατούλες, να τραγουδήσουμε στη Μυροβόλο, να ζαλιστούμε στα μπαράκια που κατά καιρούς άνοιγαν και έκλειναν και να γεμίσουμε εικόνες ήχους και μυρωδιές. Όσο και αν τα χρόνια πέρασαν και άλλαξαν δεδομένα και αναζητήσεις ονειρεύομαι την επόμενη φορά που θα ανέβω στη Θεσσαλονίκη να δω την αγορά ζωντανή και γεμάτη κόσμο και το κτίριο καλοσυντηρημένο να κλείνει το μάτι στον χρόνο και να με προκαλεί να σηκώσω τη φωτογραφική μηχανή για να αποτυπώσω την ομορφιά ,αυτήν τη φορά, και όχι την εγκατάλειψη.