5 Νοεμβρίου, 2014, 14:50

Περί ανυπάκουων παιδιών

Του Χρήστου Σύλλα

πηγή: unitedreporters.gr

Μερικά σκόρπια λόγια από και προς τα παιδιά που δε βλέπουν το νόημα να είναι παιδιά του σημερινού ολοκληρωτισμού, για τους μαθητές που δεν βλέπουν κανέναν λόγο να είναι μαθητές των ταγών της σημερινής δυστοπίας.

«…για να καταπολεμηθεί ο κίνδυνος που αποτελεί για τα εργοστάσια η ‘αλητεία’ των ενήλικων εργατών, πρέπει να εξασφαλιστεί η συνεχής τροφοδότησή τους με μια ‘υπάκουη’ εργατική δύναμη. Ό,τι ‘τσαχπινιές’ και να κάνει, το παιδί θ’ αποτελέσει αυτή την υπάκουη και ευκίνητη ζωντανή εργατική δύναμη που τόσο χρειάζεται η μανιφακτούρα ιδιαίτερα βέβαια αν έχει ‘προετοιμαστεί από την πειθαρχία και τον κανονισμό του ασύλου [..] γιατί, όντας πειθήνιο στη δουλειά, το παιδί γίνεται ακόμη πιο υπάκουο σαν μαθητευόμενος. Με λίγα λόγια από το παιδί πρόκειται να βγουν οι κατάλληλοι εργάτες».

Μπενζαμέν Κοριά, Ο εργάτης και το χρονόμετρο, 1985

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή είναι που έρχεται στο προσκήνιο η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, τότε, λέει που ο δικτάτορας μεταξάς είπε το όχι στους ξένους κατακτητές και είναι η ώρα που πρέπει να το γιορτάσουμε. Κάποιοι πρέπει να κατέβουν στην παρέλαση, να σταθεί ο ένας πίσω από τον άλλον, οι ψηλοί πάνε μπροστά ενώ οι κοντοί πίσω, οι καλοί σηκώνουν τη σημαία, τα αγόρια βρίσκονται στην αρχή, ενώ τα κορίτσια στο τέλος, φορώντας όλοι τα ίδια ρούχα, παρελαύνοντας μπροστά από τους ‘επισήμους’. Μια τέτοια είναι η εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό τέτοιες μέρες και μας προκαλεί αηδία. Η εικόνα της υποταγής και της πειθαρχίας, της ομοιομορφίας και του εθνικισμού.

κείμενο που μοιράστηκε σε γειτονιές για τις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη από τον Αντιφασιστικό Πυρήνα Αγίας Σοφίας-Νόρμαν στην Πάτρα

Κορνήλιος Καστοριάδης: Aν δεν υπάρχει έρωτας μέσα στην εκπαίδευση, δεν υπάρχει εκπαίδευση

Γυρνάγαμε, που λες, από βραδινή βόλτα και πηγαίναμε να αράξουμε σε ένα σπίτι, να πιούμε τις μπίρες μας. Είχε βάλει και κρύο, οπότε δεν ήταν άλλο για έξω. Και στη μέση της διαδρομής, σκάνε, φίλε, μπάτσοι. Δύο μηχανές, μας σταματάνε και αρχίζουν τα γνωστά…

Ταυτότητες/ τα χαρτιά σου/ πού πάτε/ανοίξτε τις τσάντες σας/ τι είναι αυτό/ τι είναι εκείνο/άνοιξε το πορτ-μπαγκάζ/κλείσε το πορτ-μπαγκάζ (γιατί εγώ είμαι βλάκας και δεν τα καταφέρνω)/ κλπ…

Και πάνω που λες, ντάξει, τελειώνει το πρήξιμο, θα φύγουμε σε λίγο, πετάει ο μπάτσος την ατακάρα:

-Παιδιά, τρεις εθνικότητες σε ένα αμάξι δεν είναι καλό πράγμα…

Λοιπόν, ο μπάτσος καταλάβαινε μια χαρά, αν και ασυνείδητα, ότι το να μπλεκόμαστε ντόπιοι και μετανάστες σε κοινές παρέες, να συζητάμε τα προβλήματα μας, τα πακέτα που τρώμε στη δουλειά, τα ρατσιστικά βλέμματα στα λεωφορεία, είναι μεγάλο πρόβλημα για αυτόν και το συνάφι του και το έθεσε με τον πιο ωμό τρόπο.

Μπράβο αντίληψη ο μπάτσος! Καλά κάνει, εδώ που τα λέμε. Να τις φοβάται τις
παρέες μας!

Ένα αμάξι, τρεις εθνικότητες και ένας μπάτσος που του κόβει…

antifa kallithea, λόγια και δράσεις για τον μαχητικό αντιφασισμό, τεύχος 6 Φεβρουάριος 2014

Ένα άλλο σημείο προβληματισμού θα αποτελούσαν οι ίδιοι οι μαθητές, οι οποίοι μέχρι τα 6 τουλάχιστον χρόνια τους, αλλά και στη συνέχεια, κοινωνικοποιούνται στο οικογενειακό τους περιβάλλον και αλληλεπιδρούν με τα ερεθίσματα που η οικογένεια επιλέγει, κάτι το οποίο δεν είναι δυνατό, αλλά ούτε και ευκταίο, να ελεγχθεί. Ανήκουν, όμως, τα παιδιά στους γονείς τους ή στον εαυτό τους; Έχει άραγε, το δικαίωμα ο γονιός να διαπλάθει το παιδί του όπως αυτός επιθυμεί, ή θα ήταν προτιμότερο να δώσει την ευκαιρία στο παιδί να κοινωνικοποιείται και να αλληλεπιδρά μέσα σε μια τοπική ανοιχτή κοινότητα αναπτυσσόμενων ανθρώπων, στην οποία θα προσφέρονται όλων των ειδών τα ερεθίσματα; Να ξεκαθαρίσουμε πως δε μιλάμε για απομάκρυνση του παιδιού από την εστία της οικογένειας, αλλά για το δικαίωμα του παιδιού στο συλλογικό παιχνίδι, την ανακαλυπτική γνώση, την κοινωνική μάθηση από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του, με την ελεύθερη συμμετοχή των γονιών στη συνδιαμόρφωση των συνθηκών αυτών στις οποίες το παιδί θα μεγαλώνει.

Μετάβαση στην ελευθεριακή παιδεία, eagainst.com, 5/8/2014