Εμείς οι άνθρωποι, αντιμέτωποι με την προσφυγιά (των άλλων) στην Κω

Κως, Αύγουστος 2015.

Κάποια μέρα η ιστορία της μετανάστευσης και της προσφυγιάς θα γραφτεί ξανά, ας περιμένουμε να δούμε σε ποια σελίδα της ιστορίας θα βρισκόμαστε.

«Ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ζώο και η ζωή δεν είναι εύκολη όταν κόβονται οι κοινωνικοί δεσμοί» Hannah Arendt

Προτού ξεκινήσει κάποιος να γράφει για τους ανθρώπους που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τους τόπους και τα σπίτια τους, πρέπει αρχικά να επαναπροσδιορίσει και να καταλάβει τις έννοιες που χρησιμοποιεί για να περιγράψει τη συνθήκη, της εγκατάλειψης δηλαδή του τόπου που αγαπήσανε.

Ο νεοφερμένος όρος μετανάστης (για να μη γράψουμε λαθρομετανάστης που χρησιμοποιείται από τα ελληνικά μίντια) υποδηλώνει τους ανθρώπους αυτούς που αφήσανε τις χώρες τους, όχι από ανάγκη αλλά από επιλογή για να ξαναφτιάξουνε τις ζωές τους.

Ο πρόσφυγας από την άλλη είναι το άτομο αυτό, όπως γράφει και η Hannah Arendt στο κείμενο της «Εμείς οι πρόσφυγες», που «αναγκάζεται να αναζητήσει άσυλο εξαιτίας κάποιας πράξης που διέπραξε ή εξαιτίας κάποιας πολιτικής άποψης που είχε».

Τον τελευταίο χρόνο έχουν πνιγεί στη θάλασσα της μεσογείου περίπου 20.000 άνθρωποι, τις τελευταίες τρεις μέρες έχουν βρεθεί στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου τουλάχιστον 1.728 άνθρωποι. Άνθρωποι που αναζητούνε άσυλο, χωρίς να έχουν διαπράξει κάποια πράξη ή αναζήτησαν μια διαφορετική ριζοσπαστική πολιτική άποψη.

Άνθρωποι που χάσανε τα σπίτια τους, το επάγγελμα τους, την καθημερινότητα τους, τη γλώσσα τους, συγγενείς και αγαπημένους ανθρώπους, που ξεχάσανε την απλότητα της ιδιωτικής τους ζωή, όχι για ένα καλύτερο αύριο, αλλά για επιβιώσουν.

Εμείς οι άνθρωποι πάλι, συνήθως, αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα την κόλαση, όπως για παράδειγμα όταν συμβαίνει ένα δυστύχημα στο δρόμο και τα περαστικά αυτοκίνητα κοιτάνε πεταχτά ή δεν κοιτάνε καθόλου λέγοντας «μα τι πάθανε οι άνθρωποι».

Κάπως έτσι αλλά από την άλλη πλευρά του νομίσματος νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι που έφτασαν στα ελληνικά νησιά, έρμαια αυτών που ονομάζονται κι αυτοί άνθρωποι ξεπερνώντας κάθε γραμμένο ή άγραφο ηθικό κανόνα.

Πώς θα σας φαινόταν λοιπόν αν είχατε εγκαταλείψει το σπίτι σας, με μια τσάντα στο χέρι και σας χρεώσανε 5 ευρώ για φορτίσετε το κινητό σας, περιμένοντας να βρείτε και πάλι τους δεσμούς σας;

 

Πώς θα νιώθατε αν φτάνατε στην «νέα πατρίδα» (Ε.Ε) και περιμένατε σε μια ουρά για 5 μέρες ελπίζοντας ότι θα σας σεβαστούν ως άνθρωποι και «διακινητές» με το ανάλογο αντίτιμο προωθούσαν άλλους αντί εσάς λόγω μεγαλύτερου χρηματικού ποσού;

Κι όμως τα παραπάνω ερωτηματικά δεν είναι δυστοπικές απορίες αλλά συμβαίνουν στα νησιά του Αιγαίου όπως της Κω, με τους μετανάστες να αγγίζουν τους 5.000-7.000.

Στο κεντρικό στάδιο της χώρας του νησιού 2.000 άνθρωποι περιμένουν για το πολυπόθητο χαρτάκι που θα τους επιτρέψει να ταξιδέψουν ξανά από την αρχή, χωρίς νερό και φαγητό, ενώ οι υπόλοιποι κυκλοφορούν στη Χώρα με τις δημόσιες τουαλέτες και βρύσες να είναι κλειστές. Κι όμως ο δήμαρχος δήλωσε πως ότι κι αν συμβαίνει οι 15.000 τουρίστες που βρίσκονται στο νησί θα συνεχίσουν τις διακοπές τους, καθώς το νησί είναι φιλόξενο.

Μα καλά αυτοί δεν είναι ξένοι;

Κάποια μέρα η ιστορία της μετανάστευσης και της προσφυγιάς θα γραφτεί ξανά, ας περιμένουμε να δούμε σε ποια σελίδα της ιστορίας θα βρισκόμαστε.