συνειρμοί εβδομάδας ΙΙ

 

Οι μαύροι είναι θανατηφόροι, αλλά αυτό είναι γνωστό από παλιά. Σήμερα, το ΚΕΕΛΠΝΟ παραγγέλνει έρευνα στην ΚΑΠΑ research που μεταξύ άλλων, το 66,8% θέλει να απαγορευτούν οι πτήσεις από και προς τις χώρες όπου υπάρχει επιδημία και το 96,1% θέλει να γίνεται έλεγχος όλων των παράνομων μεταναστών από τις πληγείσες χώρες. Κάπως έτσι νομιμοποιούνται εκ των υστέρων και οριστικά οι ακόμη θολές επιχειρήσεις του ελληνικού κράτους να μεταφέρει στην Αμυγδαλέζα ομάδες πληθυσμού και να τις καταγράψει (;), εξετάσει (;) και ποιος ξέρει τι άλλο. Κάπως έτσι νομιμοποιούνται a priori ενδεχόμενοι μελλοντικοί έλεγχοι, επιχειρήσεις καταγραφής και γιατί όχι, ίσως κάποιου είδους αποκλεισμός.

Αλλά ας μην αισθανόμαστε μόνοι. Στην προσπάθειά να δημιουργηθεί ένα συγκεκριμένο κλίμα, το ΚΕΕΛΠΝΟ και οι λοιποί ευαίσθητοι, για τη δημόσια υγεία του ντόπιου πληθυσμού, φορείς, βρίσκουν σύμμαχο στους γείτονές μας. Στη Ρώμη επιβάτες λεωφορείου κάνουν επίθεση, δέρνουν και πετάνε έξω απ’ το όχημα την 26χρονη Fataomata Sompare φωνάζοντάς της ότι έχει έμπολα. Γιατί; Μα είναι μαύρη, τί σημαίνει γιατί; Κατάγεται από τη Γουινέα. Τι σημαίνει γιατί;

Στα δικά μας τώρα, παίρνω το λεωφορείο απ’ την πλατεία Λιοσίων. Τα βλέμματα των επιβατών είναι έκδηλα. Ο μελαμψού χρώματος, αλλοδαπής καταγωγής άντρας βάζει – λίγο άτσαλα είναι η αλήθεια – το χέρι του στην πόρτα να πιαστεί, αφού ο οδηγός σταματάει απότομα. Το βλέμμα της γυναίκας, που ακούμπησε, είναι ενδεικτικό μιας φοβερής αηδίας που μάλιστα δεν προσπαθεί καθόλου να κρυφτεί ή έστω να είναι κάπως διακριτική. Η γκριμάτσα αηδίας έχει διπλό στόχο. Απευθύνεται προς τον ξένο, αλλά και προς τους ντόπιους συνεπιβάτες.

Ίσως ο άνθρωπος στο λεωφορείο Γ11 να γλίτωσε από τα χειρότερα επειδή ακόμη δεν έχουμε κάποιο κρούσμα έμπολα στην Ελλάδα. Όπως και να ‘χει, γλίτωσε. Το λιντσάρισμα αναβάλλεται.

Εντωμεταξύ, σαν σήμερα, πέθανε η Rosa Parks, η οποία την 1 Δεκεμβρίου του 1955 μπήκε σε ένα πολύ χειρότερο λεωφορείο.

***

Στο ραδιόφωνο η διευθύντρια του cosmopolitan παρουσιάζει το νέο τεύχος. Υπάρχει θέμα για το φεμινισμό. Γιατί σήμερα οι γυναίκες φοβούνται να δηλώσουν φεμινίστριες. Ο δημοσιογράφος αμέσως απαντάει: «Καλά θα σου πω εγώ γιατί. Γιατί άμα μας πεις το 2014 ότι είσαι φεμινίστρια θα σε δείρουμε». Πλάκες, γέλια, σχόλια, τσιγκλισματάκια. «Κι εσείς οι άντρες έχετε αδικηθεί. Δεν μπορείτε να κλάψετε κλπ». Πλάκες, γέλια, σχόλια.

***

Την Πέμπτη πραγματοποιήθηκε μια συνέντευξη τύπου της καμπάνιας για την πρόσβαση στο άσυλο. Ξεπερνάω την αναφορά σε δεκάδες περιστατικά, που για άλλη μια φορά μας τρίβουν στα μούτρα μια πραγματικότητα που ναι μεν καταγγέλλουμε αλλά προφανώς δεν πιάνουμε σε όλο της το μέγεθος ή μάλλον μπορεί να την αντιλαμβανόμαστε, αλλά ταυτόχρονα ζούμε μαζί της, αντέχοντάς τη. Στο τέλος της συνέντευξης, μετά τους δικηγόρους και τους ανθρώπους των οργανώσεων, πήρε το λόγο μια γυναίκα από την Υπηρεσία Ασύλου. Μιλούσε σχετικά γλυκά, φαινόταν να έχει καλές προθέσεις (ποιος ξέρει;) και παρουσίαζε βελτιώσεις στο όλο ζήτημα της πρόσβασης στο άσυλο. Σε μια αποστροφή του λόγου της όμως και ενώ δεχόταν μια μάλλον δύσκολη ερώτηση είπε: «μιλάμε για υπάρξεις. Στο κάτω κάτω άνθρωποι είναι και αυτοί».

Εκεί, στο σημείο που λέμε «άνθρωποι είναι και αυτοί» αντιλαμβανόμαστε οριστικά ότι βρισκόμαστε σε ένα χώρο που γίνεται μια συνέντευξη για κάποιους άλλους, για κάποιους μακρινούς, για κάποιους εντέλει ξένους. Και έτσι όταν μιλάμε για το τι συμβαίνει στους χώρους κράτησης μιλάμε εντέλει για ξένους, όχι για μας. Και όταν μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι κρατούνται για μήνες ή και χρόνο σε κάποιο κρατητήριο χωρίς να έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα παρά το ότι έφυγαν από χώρες στις οποίες κινδυνεύει η ζωή τους, μιλάμε εντέλει για ξένους, όχι για μας.

Και όταν αντικρίζουμε τον Ουαλίντ Ταλέμπ μπροστά μας, έναν άνθρωπο που βασανίστηκε πριν δύο χρόνια στη Σαλαμίνα και απειλείται ακόμη και όμως είναι ακόμη μόνος του, μιλάμε εντέλει για ένα ξένο, όχι για μας. Και όταν αντικρίζουμε τον Ουαλίντ Ταλέμπ, φτωχό, τυφλό πλέον από τα χτυπήματα, φοβισμένο από τις απειλές, μόνο του μέσα στην εχθρική χώρα, αντικρίζουμε έναν ξένο εντέλει, όχι εμάς.

Συνεχίζουμε να βλέπουμε μόνο ξένους, όχι εμάς.

***

Διαβάζω από την Αυγή: Συνεχίζεται η κράτηση της Στέλλας Αντωνίου, βασανισμό καταγγέλλει η συνήγορός της. Και μέσα στο άρθρο: Όπως καταγγέλλει η συνήγορός της έχει χρησιμοποιηθεί και βία (τραβηγμα μαλλιών, χτυπήματα, κλείσιμο μύτης κ.λπ.) από μέρους της αντιτρομοκρατικής. Και μπορεί η λήψη DNA να είναι πλέον υποχρεωτική σύμφωνα με τον νόμο, τα βασανιστήρια και η κακοποίηση όμως είναι παράνομα! . Και ιδού σε μία φράση ολόκληρη η συμμόρφωσή μας με τον παραλογισμό και η παράδοσή μας στο ένα και μόνο φαντασιακό της τρέχουσας ιδεολογίας. Δεν κατηγορώ τη δικηγόρο ή τον δημοσιογράφο, εννοείται. Σχολιάζω τη διαρκή οπισθοχώρησή μας. Τα ενδεχόμενα συρρικνώνονται, η σκέψη μας κλείνεται σε μικρότερα πλαίσια, τα βήματά μας καθορίζονται από τη νομιμότητα, η οποία με τη σειρά της στενεύει τον αόρατο κλοιό. Το ότι νομοθετείται η υποχρεωτική λήψη DNA, το ότι ρυθμίζεται νομοθετικά η ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν σημαίνει πως σταματάμε να τα αμφισβητούμε. Η νομιμότητα ενός καθεστώτος εξαίρεσης δεν μπορεί να θέτει το τέρμα της δικής μας κριτικής και αντίδρασης.

Διαβάζω στο «όταν οι μαύροι πάνθηρες πήρανε τα όπλα» από τις εκδόσεις Τοποβόρος για τον τρόπο που γράφτηκαν τα δέκα σημεία του προγράμματος όταν δημιουργήθηκαν οι Μαύροι Πάνθηρες.

Ο Χιούι είπε, «χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα». (..) Έτσι, ο Χιούι χώρισε το πρόγραμμα στο «Τι Θέλουμε» και στο «Τί Πιστεύουμε». (..) Ύστερα ο αδερφός Χιούι είπε, «Ας συνοψίσουμε. Θέλουμε γη, θέλουμε ψωμί, θέλουμε στέγαση, θέλουμε παιδεία, θέλουμε ρουχισμό, θέλουμε δικαιοσύνη και θέλουμε μια κάποια ειρήνη.»

Και ίσως, κάπως έτσι, με τέτοιο ή παρόμοιο τρόπο ξεκινάει η αποαποικιοποίηση του φαντασιακού. Όχι με το τι προβλέπει ο νόμος. Με ένα «Τι Θέλουμε» και «Τί Πιστεύουμε». Έτσι ξεκινάει η κριτική, έτσι ξεκινάμε να συνειδητοποιούμε τι σημαίνει η φράση «Και μπορεί η λήψη DNA να είναι πλέον υποχρεωτική σύμφωνα με τον νόμο, τα βασανιστήρια και η κακοποίηση όμως είναι παράνομα!» . Έτσι. Με ένα «Τι θέλουμε» και «Τι Πιστεύουμε».

υγ. φωτογραφία εξωφύλλου από εδώ