Σήμερα το πρωί, όπως διαβάζουμε στο site Jailgoldendawn, “oι δικηγόροι της Πολιτικής Αγωγής κατέθεσαν υπόμνημα υπογεγραμμένο από τον Αμπουζίντ Εμπάρακ, τον Αιγύπτιο αλιεργάτη που έπεσε θύμα απόπειρας ανθρωποκτονίας από μέλη της Χρυσής Αυγής τον Ιούνη του 2012 στο Πέραμα”.

Στο υπόμνημα περιγράφεται αναλυτικά, μεταξύ άλλων, η επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες στο Πέραμα.«Τις πρώτες πρωινές ώρες της 12-6-2012, στις τρεις περίπου η ώρα τα ξημερώματα, Τάγμα Εφόδου με επικεφαλής τον Αναστάσιο Πανταζή, συγκροτούμενο από δέκα (10) άτομα, μεταξύ των οποίων οι Κων/νος Παπαδόπουλος, Ελένη-Χριστίνα Νικητοπούλου, Θωμάς Μαριάς, Μάρκος Ευγενικός, Δημήτριος Αγριογιάννης, βάσει οργανωμένου σχεδίου, έφτασαν έξω από τη μονοκατοικία, επιβαίνοντες σε δίκυκλα (μηχανάκια). Οι ίδιοι φρόντισαν να κάνουν γνωστή την ταυτότητά τους ως μέλη της Χρυσής Αυγής, αφού κάποιοι από αυτούς φορούσαν μπλούζες με το έμβλημα της Χρυσής Αυγής, ενώ ο Πανταζής φώναξε “τώρα θα μάθετε τι είναι η Χρυσή Αυγή” και «θα σας γ……. τη μάνα που σας γέννησε».»

Από τον τρόπο της επίθεσης καθώς και τα βαριά τραύματα που προκλήθηκαν, είναι φανερό πως είναι μόνο θέμα τύχης ότι δεν υπήρξε νεκρός. Στο υπόμνημα περιγράφεται και τεκμηριώνεται το γεγονός ότι η επίθεση προς τους Αιγύπτιους αλιεργάτες ήταν προσχεδιασμένη και κεντρικά οργανωμένη. Μεταξύ άλλων παραθέτονται δηλώσεις του περιφερειάρχη της Χ.Α. Λαγού λίγες μέρες πριν την επίθεση: «….έχουμε γίνει δέκτες παραπόνων για θέματα, που υπάρχουν εδώ στην Ιχθυόσκαλα στο Κερατσίνι. Για όλα αυτά τα θέματα με τους Αιγύπτιους, που μπαίνουν, κάνουν ό,τι θέλουν, που πουλάνε τα ψάρια τους όπως θέλουν, τα παίρνουν απ’ όπου θέλουν και γενικά δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Εμείς τους λέμε ότι από εδώ και στο εξής θα δίνουν λογαριασμό στη Χρυσή Αυγή».

Στο υπόμνημα περιγράφεται επίσης ο κομβικός ρόλος του Πανταζή, ως πυρηνάρχη και «ηγέτη τάγματος εφόδου», η ομοιότητα της επίθεσης στους Αιγύπτιους αλιεργάτες με άλλες επιθέσεις της Χ.Α. και η νομική πορεία της υπόθεσης   δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός ότι «ότι ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις τα μέλη της ΧΑ, με κεντρικό σχεδιασμό και εντολή, άρχισαν να κλιμακώνουν τις επιθέσεις τους».

«Η εγκληματική τους δράση συνεχίστηκε το ίδιο δολοφονική, αλλά με ακόμα μεγαλύτερη πυκνότητα ως προς την συχνότητα των επιθέσεων των Ταγμάτων Εφόδου και κατέληξε, μεταξύ άλλων, στις δολοφονίες του Shahzad Luqman και του Παύλου Φύσσα, και τις απόπειρες ανθρωποκτονίας εναντίον των Πακιστανών στον Βιάννο ΙεράπετραςΚρήτης και εναντίον των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ»

Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι περιγραφές και πληροφορίες που δίνονται στο υπόμνημα, σχετικά με την ιεραρχία και την πειθαρχεία της οργάνωσης με ενδεικτική την ερώτηση από multiple choice test που δίνουν τα μέλη της οργάνωσης:

«ΙΓ ́ Ερώτηση: Γνωστοί από την γειτονιά, σου λένε πως έχουν πρόβλημα με λαθρομετανάστες και σου ζητούν να τους στηρίξεις μαζί με παιδιά από τα γραφεία. Τι κάνεις;

α) Τους λες να καθαρίσουν μόνοι τους και πως δεν είμαστε μπράβοι,

β) Πιάνεις ιδιαιτέρως έναν εκ των εκπαιδευτών και του ζητάς να έρθει στην περιοχή

σου με ομάδα συναγωνιστών να λύσουν το ζήτημα,

γ) Συγκεντρώνεις ομάδα από συναγωνιστές με τους οποίους διατηρείς πιο στενή σχέση και αναλαμβάνεις δράση χωρίς να ενημερώσεις κάποιον ανώτερο

δ) Άλλο.»

Σημαντικό ενδιαφέρον επίσης προκαλούν οι παράγραφοι του υπομνήματος που μιλάνε για την χρηματοδότηση της οργάνωσης. Βασικές πηγές χρηματοδότησης αναφέρονται πως είναι «η πώληση ρούχων και υλικών που θεωρούνταν συνδεδεμένα με την στράτευση στη Χρυσή Αυγή» και η προστασία σε μπαρ και μαγαζιά στον Άγιο Παντελεήμονα και σε διάφορα μέρη της Αθήνας και του Πειραιά. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Κασιδιάρη που λέει σε εκδήλωση του Μετώπου Νεολαίας «όσοι φίλοι έχουν άδεια και ασχολούνται με υπηρεσίες φύλαξης, έχουν άδεια security, να ερθουν και αυτοί να το δηλώσουν, γιατί γίνεται μια προσπάθεια και σ’ αυτόν τον τομέα να καλύψουμε τους δικούς μας ανθρώπους».

Τέλος αναφέρεται πως: «Πηγή εσόδων αποτελούσε ακόμα η διάθεση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής για τη διεξαγωγή ελέγχων στην αγορά εργασίας, με κύριο στόχο την «εθνική προτίμηση» καθώς και «η συνεργασία μελών του πυρήνα του Περάματος και της Νίκαιας της Χρυσής Αυγής με εργοδότες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης στη δημιουργία διασπαστικού Σωματείου, με σκοπό την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, σε αντιπαράθεση με τα υπάρχοντα Σωματεία και την πάγια θέση τους για μη-μείωση των ημερομισθίων».

Το υπόμνημα επίσης βγάζει στην επιφάνεια και τις «παράνομες διόδους για την φυγάδευση μαύρου χρήματος που έρρεε στα ταμεία της οργάνωσης» και πιο συγκεκριμένα μέσω Κυπριακών off shore. (βλ. εδώ)

Συνολικά, στο υπόμνημα, περιγράφονται 90 δικογραφίες για περιστατικά επιθέσεων, ξυλοδαρμού, εμπρησμών και παραβιάσεων των μελών της ΧΑ σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ανάμεσα τους βρίσκεται η επίθεση στους Αιγύπτιους ψαράδες, τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ καθώς και η ανθρωποκτονία του Λουκμάν και του Φύσσα.

Ένα από τα σημαντικά σημεία του υπομνήματος είναι αυτό της «συγκάλυψης της εγκληματικής δράσης από τις κρατικές αρχές» και πιο συγκεκριμένα ότι «η συγκάλυψη εκτείνεται στα ανώτερα κλιμάκια της Ελληνικής Αστυνομίας». Η πολιτική αγωγή απορεί γιατί συγκεκριμένα ονόματα αστυνομικών λείπουν από το πόρισμα του εισαγγελέα Ντογιάκου ενώ όπως γράφεται στο υπόμνημα «Οι διασυνδέσεις αυτές με τις κρατικές αρχές – για τις οποίες γνωρίζουμε ακόμα ελάχιστα – ήταν απαραίτητες προκειμένου η εγκληματική οργάνωση να συνεχίζει ανενόχλητη την εγκληματική της δραστηριότητα. Από δε τα δημοσιευμένα στοιχεία στον τύπο, γνωρίζουμε πλέον οτι δεν περιορίζονταν μόνον στους κρατικούς μηχανισμούς, αλλά εκτείνονταν και στην πολιτική ηγεσία της παρούσας κυβέρνησης με την οποία ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής είχαν τακτική επικοινωνία».

Τέλος, το υπόμνημα καταλήγει με τρία βασικά ζητήματα, ένα εκ των οποίων είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Η πολιτική αγωγή ζητά «να γίνει δεκτό, ότι ο χρόνος συγκρότησης της εγκληματικής οργάνωσης είναι το έτος 1987» και όχι «τουλάχιστον το έτος 2008», όπως εσφαλμένα και χωρίς τεκμηρίωση υπολαμβάνει η εισαγγελική πρόταση».

Διαβάστε εδώ αναλυτικά το υπόμνημα.

Παρακολουθώντας την ελληνική κυβέρνηση να κλείνει νέες συμφωνίες και να δίνει εγγυήσεις στήριξης της ελληνικής ναυτιλίας, προ εβδομάδων, σίγουρα κάποιοι θα μοιράστηκαν έστω και λίγο από την επικοινωνιακή αισιοδοξία ότι πρόκειται για άλλο ένα σημάδι οικονομικής ανάκαμψης. Ανάμεσά τους, όμως, αποκλείεται να ήταν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι εδώ και χρόνια απλήρωτοι των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Αυτοί, όπως και οι συνάδελφοί τους στα υπόλοιπα ελληνικά ναυπηγεία, ακούγοντας τις συγκεκριμένες εξαγγελίες θα ένιωσαν την ταφόπλακα να κλείνει ακόμα πιο ασφυκτικά πάνω από τον κλάδο τους. Βλέπετε, η ελληνική κυβέρνηση όντως θα δώσει κίνητρα για να ναυπηγηθούν πλοία ελλήνων εφοπλιστών, αλλά μόνο για να ναυπηγηθούν στην Κίνα και στην Κορέα, όχι στην Ελλάδα.

Την ώρα που το Μέγαρο Μαξίμου μοχθεί για να κρατηθεί σε υψηλό επίπεδο ο στόλος των ελλήνων εφοπλιστών, τα σημαντικότερα ελληνικά ναυπηγεία συνεχίζουν να σκουριάζουν αναξιοποίητα, δίνοντας την ευκαιρία σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως τις βορειοευρωπαϊκές, να πάρουν τις δουλειές που εδώ δεν τους επιτρέπεται να πάρουν. Καθώς τα ναυπηγεία της Ευρώπης βλέπουν εδώ και χρόνια τους ασιάτες ανταγωνιστές τους να μοιράζονται τη μερίδα του λέοντος των παραγγελιών, η διατήρηση όλων των ναυπηγικών μονάδων που μετρούσε τις καλές μέρες η ΕΕ θεωρείται αδύνατη. Μπορούμε όλοι να μαντέψουμε οι μονάδες ποιάς χώρας πάνε να βγουν από τη μέση.

Η ύπαρξη και η ιστορία των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά εδώ και 80 χρόνια είναι συνυφασμένη με στρατηγικές επενδύσεις που έγιναν με την υποστήριξη του ελληνικού κράτους. Εξίσου στρατηγικός φαίνεται πως είναι και ο στραγγαλισμός τους από το κράτος και την Ευρωπαϊκή Ένωση τα τελευταία χρόνια. Και επειδή αφενός δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση, αλλά αφορά όλα τα μεγάλα ναυπηγεία της χώρας, αφετέρου συμβαίνει σε μια κρίσιμη περίοδο ανάκαμψης και στροφής της διεθνούς ναυπηγικής, που αναμένεται να συνεχιστεί για πολλά χρόνια, είναι σαφές ότι ο στραγγαλισμός δεν οφείλεται σε ατύχημα, αλλά σε σχέδιο.

«Συμφωνητικό αποδοχής εργασίας»

Πάνε σχεδόν τρεις μήνες που οι περισσότεροι από τους περίπου 850 εργαζόμενους των ναυπηγείων Σκαραμαγκά κλήθηκαν να επιστρέψουν στις θέσεις τους, μετά από δύο χρόνια και δύο μήνες απλήρωτης (εκ των οποίων 18 μήνες με εκ περιτροπής, μίας ημέρας τη βδομάδα) εργασίας. Αν προσθέσει κανείς σε αυτό το διάστημα και τους μήνες της απληρωσιάς που είχαν προηγηθεί με κανονικά ωράρια, μπορεί να φανταστεί με τι θα μοιάζουν πια οι ζωές τους.

Οι περισσότεροι (εκτός από περίπου 30 άτομα) αποδέχτηκαν την πρόσκληση. Γύρισαν με μισθούς μειωμένους κατά 23-35% (ο μικρότερος μισθός είναι 850 ευρώ καθαρά), σε ένα εργασιακό καθεστώς που εξαρτάται από μια προσωρινή συμφωνία μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και του άραβα Ισκ. Σάφα, που είναι πλέον ο βασικός μέτοχος των ναυπηγείων. Η συμφωνία προβλέπει ότι τα ναυπηγεία θα μείνουν ανοιχτά μέχρι να ολοκληρωθεί η παραγγελία που έμεινε στη μέση όταν ο ιδιοκτήτης σταμάτησε να πληρώνει τους εργαζόμενους, και πως στο διάστημα αυτό τους μειωμένους μισθούς θα τους καταβάλλει -περίπου ως ενοικιαστής- το ελληνικό δημόσιο, μέσω του υπουργείου Εθνικής Άμυνας που έχει παραγγείλει τα υποβρύχια. Το συγκεκριμένο διάστημα προφορικά ορίστηκε από το υπουργείο σε 18 μήνες, αλλά το σωματείο των εργαζομένων εκτιμά ότι θα είναι πολύ περισσότερο.

Όπως και νά’χει, δεν είναι έκπληξη που αυτή η λύση ήρθε λίγο πριν τις ευρωεκλογές, στις αρχές Μαϊου και σε περίοδο εισαγγελικής έρευνας για ενδεχόμενες πολιτικές ευθύνες των υπουργών Ευ.Βενιζέλου και Γ.Παπακωνσταντίνου στον χειρισμό της υπόθεσης των ναυπηγείων το 2010. Κι αυτό μάλλον εξηγεί γιατί κάποια πράγματα έγιναν κάπως άτσαλα, με αποτέλεσμα ο κόσμος να αρχίσει να πληρώνεται με καθυστέρηση ενάμιση μήνα και κάποιοι να μην έχουν ακόμα πραγματικό αντικείμενο εργασίας (πολύς χρόνος δαπανάται για την επανεκκίνηση μηχανημάτων, την απαιτούμενη ασφάλιση του χώρου πριν μπουν όλοι οι τεχνίτες κλπ). Επιπλέον, η επιστροφή των εργαζομένων σήμαινε υπογραφή ενός συμφωνητικού αποδοχής εργασίας, που μπορεί να είναι συλλογικό, αλλά αφήνει πολλές διεκδικήσεις να διευθετηθούν μετά από μελλοντικές νομικές προσφυγές. Ξέρουν ότι αυτή η λύση είναι προσωρινή και μάλλον αποτελεί έναν διπλωματικό ελιγμό. Όπως πολλά από τα κομμάτια της ιστορίας των συγκεκριμένων ναυπηγείων, έχει κι αυτή πολιτική χροιά και σκοπιμότητα.

Απ’τα ψηλά στα χαμηλά

Από την ίδρυσή τους ήδη, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ύπαρξη των ναυπηγείων Σκαραμαγκά συνδεόταν με κρατικές επιδιώξεις. Όταν πρωτοάνοιξαν ο στόχος ήταν να κατασκευαστούν τα πρώτα ελληνικά πολεμικά πλοία, ώστε να απεξαρτηθεί η χώρα από ξένους προμηθευτές στρατιωτικού υλικού. Ό,τι διασώθηκε από τις αχρησιμοποίητες αλλά βομβαρδισμένες κατά τον πόλεμο εγκαταστάσεις, παραχωρήθηκε στον Σταύρο Νιάρχο για να τα αναπτύξει και να παίρνει, μεταξύ άλλων, μεγάλες παραγγελίες του τότε αναπτυσσόμενου στόλου συμφερόντων ελλήνων εφοπλιστών, σκάφη αναψυχής, αργότερα και σκάφη του λιμενικού και του πολεμικού ναυτικού.

Τη δεκαετία του ’70 τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά έφτασαν να θεωρούνται τα μεγαλύτερα της ανατολικής Μεσογείου, με δυνατότητα ταυτόχρονης υποδοχής και επισκευής 18 πλοίων ταυτοχρόνως. Ήταν μια χρυσή εποχή και για τα υπόλοιπα ελληνικά ναυπηγεία, τα τρία μεγάλα (Νεωρίου, Ελευσίνας, Χαλκίδας) και τα εκατοντάδες μικρότερα. Μαζί με αυτά αναπτύχθηκαν παράπλευρες κατασκευαστικές δραστηριότητες που αφορούσαν την παραγωγή υλικών και ειδών εξοπλισμού των σκαφών που ναυπηγούνταν, καθώς και η τεχνική εκπαίδευση του κλάδου μέσω τεχνικών και ακαδημαϊκών σχολών.

Μετά την μεγάλη ναυτιλιακή κρίση, που ακολούθησε την πετρελαϊκή και οικονομική κρίση της, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, άρχισε η συρρίκνωση. Όταν το μισό προσωπικό των ναυπηγείων Σκαραμαγκά θεωρήθηκε πλεονάζον, η πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, που δεν ήθελε να συνδέσει το σοσιαλιστικό της ντεμπούτο με μαζικές απολύσεις, τα κρατικοποίησε, όπως είχε κάνει νωρίτερα με τα ναυπηγεία Νεωρίου και Ελευσίνας , περνώντας τα υπό τον έλεγχο της τότε ΕΤΒΑ (Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Ανάπτυξης). Το δημόσιο επωμίστηκε τα χρέη της ιδιοκτησίας, που αποζημιώθηκε για να αποχωρήσει.

Την δεκαετία του 1990, καθώς η ναυπηγική δραστηριότητα στην Ευρώπη γνώριζε πτώση του τζίρου της σε ποσοστό 40%, η ΕΕ πίεζε ήδη για ιδιωτικοποίηση όλων των ναυπηγείων με εμπορικές δραστηριότητες. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμφώνησε εξαίρεση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά από τις σχετικές ευρωπαϊκές οδηγίες, και για λόγους εθνικής ασφαλείας τους επετράπη να παραμείνουν υπό κρατικό έλεγχο με μετοχικό ποσοστό 51%. Οι ευρωπαϊκές πιέσεις, πάντως, συνεχίστηκαν. Το 1995 απέτυχε η πρώτη προσπάθεια ιδιωτικοποίησής τους (οδηγώντας τον τότε υπ.Βιομηχανίας Κ.Σημίτη σε παραίτηση) και τα ναυπηγεία πέρασαν στην συνδιοκτησία της ΕΤΒΑ (51%) και του σωματείου εργαζομένων (49%).

Ακόμη και με τις χρυσές εποχές να είναι παρελθόν, η ναυπηγική εξακολουθούσε τότε να είναι μια από τις σημαντικότερες δραστηριότητες του κατασκευαστικού κλάδου της χώρας, με σημαντικό ρόλο στα ποσοστά απασχόλησης και στο εθνικό ισοζύγιο πληρωμών, αφού δούλευαν κυρίως με ξένες παραγγελίες. Τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά λειτουργούσαν με τέσσερις κατηγορίες παραγγελιών: κατασκευή νέων πλοίων, επισκευή και μετατροπή παλιών, κατασκευή πολεμικών πλοίων και κατασκευή τροχαίου υλικού (κυρίως με παραγγελίες τρένων ΟΣΕ, ΗΣΑΠ και λεωφορείων). Οι επόμενοι ιδιοκτήτες, όμως, έδειξαν νωρίς ότι είχαν άλλα σχέδια.

Εξαγορά και εξουδετέρωση

Οι γερμανικές εταιρείες Howaldtswerke-Deutsche Werft (HDW) και Ferrostaal που απέκτησαν το 2001 τα ναυπηγεία, με μίζες και τιμές και με προίκα τις παραγγελίες του υπ.Εθνικής Άμυνας ύψους 3 δισ. ευρώ (για κατασκευή 3-4 νέων υποβρυχίων και την επισκευή άλλων τόσων), σύντομα απαξίωσαν τις εμπορικές -δηλαδή τις κερδοφόρες και ανταγωνιστικές- δραστηριότητες του ναυπηγείου. ‘Ηθελαν να το κρατήσουν μόνο για να παίρνει κρατικές στρατιωτικές παραγγελίες. Οι εργαζόμενοι δεν δείχνουν να έχουν καμιά αμφιβολία γιατί συνέβη αυτό. «Η HDW αποτελεί γερμανικό μονοπώλιο του ναυπηγικού κλάδου. Και, αποδείχτηκε στην πράξη, στόχος του ήταν η συρρίκνωση ενός ανταγωνιστικού ναυπηγείου προς όφελος της μητρικής», επισημαίνει ο Πέτρος Αναστασιάδης, μέλος του ΔΣ του σωματείου εργαζομένων στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά «Τρίαινα». «Στα χρόνια της ανάπτυξης, παρατηρούσαμε ότι απαξίωναν δραστηριότητες όπως το τροχαίο υλικό και τις εμπορικές δραστηριότητες. Οι εργαζόμενοι ήταν αυτοί που προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να τα κρατήσουν ανοιχτά», τονίζει.

Το 2005 η HDW και η Ferrostaal εξαγοράζονται από την επίσης γερμανική ThyssenKrupp Marine Systems AG, η οποία αντί να κάνει αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, ζητάει από το ελληνικό δημόσιο παραγγελίες κι άλλων υποβρυχίων και βαγονιών, διαφορετικά απειλεί με λουκέτο στα ναυπηγεία. Μεταβιβάζει το τμήμα τροχαίου υλικού σε μια εταιρεία που οι εργαζόμενοι σήμερα χαρακτηρίζουν μαϊμού, την Εταιρεία Τροχαίου Υλικού Ελλάδος, η οποία πωλείται στον γερμανικό όμιλο Dr. Meyer, και πτωχεύει δύο χρόνια αργότερα. Με την πτώχευση μένουν στο δρόμο 160 από τους εργαζόμενους των ναυπηγείων που είχαν μεταφερθεί στη νέα εταιρεία, και οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια παλεύουν να τους αναγνωριστούν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους συναδέλφους τους στα ναυπηγεία. Μόλις την περασμένη εβδομάδα, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας συμφώνησε να τους εντάξει στο σημερινό καθεστώς , και η σχετική τροπολογία θα έρθει στη βουλή το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου.

Λουκέτο από την ΕΕ για 15 χρόνια

Η πραγματική καταδίκη για τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, ωστόσο, ήρθε από την ΕΕ, το 2008 με την απαγόρευση κάθε εμπορικής δραστηριότητάς τους επί 15 χρόνια, μετά από καταγγελία του ιδιοκτήτη των Ναυπηγείων Ελευσίνας, Ν.Ταβουλάρη, για παράνομες κρατικές ενισχύσεις στον ανταγωνιστή του. Το 2010 παραδόθηκε το τελευταίο εμπορικό πλοίο που είχε μπει για μετατροπή στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Από τότε οι εγκαταστάσεις στέκονται εκεί και περιμένουν να τελειώσει η τιμωρία.

Για να λήξει νωρίτερα η τιμωρία, πρέπει να πληρωθεί το πρόστιμο των 230 εκατ. ευρώ, που ξεπερνά πλέον με τους τόκους το μισό δισ.. Αλλά οι ιδιοκτήτες ήρθαν για να παίρνουν κρατικές παραγγελίες και το ζεστό χρήμα που τις συνοδεύει, όχι για να πληρώνουν πρόστιμα και να επενδύουν στην ανάπτυξη. Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα με τον νόμο Ν. 3885/2010 (δικογραφία για ενδεχόμενες ευθύνες Ευ.Βενιζέλου, Γ.Παπακωνσταντίνου) με τον οποίο παραχωρήθηκε 75,1% των ναυπηγείων Σκαραμαγκά στην Abu Dhabi MAR – στη θέση της οποίας τελικά εμφανίστηκε η Privinvest του Ισκαντάρ Σάφα. Με τον συγκεκριμένο νόμο το ελληνικό δημόσιο όχι μόνο αναγνώρισε οφειλή 1,3 δισ. προς τα ναυπηγεία, παραιτούμενο κάθε απαίτησης σε βάρος των γερμανών πρώην ιδιοκτητών, οι οποίοι νωρίτερα είχαν υπονομεύσει κάθε αναπτυξιακή προοπτική του ναυπηγείου, αλλά επέβαλε και εκποίηση των εγκαταστάσεων του ναυπηγείου που δεν χρησιμοποιούνται για τις στρατιωτικές παραγγελίες.

Μέχρι να ισχύσει η απαγόρευση του 2008, οι εμπορικές παραγγελίες δεν σταματούσαν ποτέ, υπήρχε πάντα πληρότητα και κερδοφορία των εμπορικών δραστηριοτήτων, θυμούνται οι εργαζόμενοι. Επιπλέον, η λειτουργία του ναυπηγείου έδινε ζωή σε όλη την περιοχή και στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, που τώρα μοιράζεται τον μαρασμό. Βλέποντας αυτό που έχει απομείνει, η Δανάη Χουτζούμη, μέλος του ΔΣ της «Τρίαινας» το αποτυπώνει σε τρεις λέξεις: «Καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Αυτό έγινε εδώ μέσα. Τώρα και οι μηχανές δεν δουλεύουν όλες και οι εργαζόμενοι ασχολούνται μόνο για τα υποβρύχια. Όμως η διασφάλιση των θέσεων εργασίας δεν θα γίνει μόνο μέσα από τα υποβρύχια, θα γίνει μέσα από το ανοιχτό ναυπηγείο, και με τις τέσσερις δραστηριότητές του σε λειτουργία, και με ένα σχεδιασμό με βάση τις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας».

Απόντες από τον παγκόσμιο χάρτη

Την ίδια ώρα, τα άλλα τρία μεγάλα ναυπηγεία της χώρας αντιμετωπίζουν τη γνωστή συνταγή του success story: καθυστερήσεις μισθοδοσίας για μήνες, πληρωμές με έναντι, απολύσεις, οικειοθελείς αποχωρήσεις. Φαίνεται ότι υπάρχει ακόμα δρόμος μέχρι τις κοινές διεκδικήσεις. «Από την πλευρά μας προσπαθούμε να είμαστε με όλο τον κλάδο μαζί. Πιέζουμε την Ομοσπονδία, η οποία αδρανεί αρκετές φορές. Όμως με τα σωματεία που έχουν το ίδιο πρόβλημα καταφέραμε το τελευταίο διάστημα και είμαστε στην ίδια κατεύθυνση κινητοποιήσεων, έστω και αργά τώρα που το καταλάβαμε. Κανείς δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα μόνος του», λέει ο πρόεδρος της «Τρίαινας», Βασίλης Καρακίτσιος.

«Το πρόβλημα της ναυπηγικής βιομηχανίας είναι συνολικό και απαιτεί συνολική αντίδραση από τους εργαζόμενους», συμπληρώνει ο Π.Αναστασιάδης. «Και για να το πάμε ένα βήμα πιο πάνω, εμείς θεωρούμε ότι όλος ο κλάδος του μετάλλου βάλλεται . Δίπλα μας είναι η Χαλυβουργική. Αν είχαν μια δουλειά στα πλαίσια ενός στρατηγικού σχεδιασμού τα ναυπηγεία, θα παίρνανε δουλειές και οι χαλυβουργίες». Αλλά ο μόνος σχεδιασμός που φαίνεται να εφαρμόζεται είναι ο ευρωπαϊκός. «Μας έχουν εγκλωβίσει σε ένα τρυπάκι που λέει ότι μέσα στα πλαίσια της ΕΕ το μόνο που μπορούμε να σας κάνουμε, αν αποδεχτείτε την εκποίηση του εμπορικού σας τμήματος λόγω του προστίμου, να έχετε τη δυνατότητα να φτιάχνετε πολεμικά πλοία και τρίτων χωρών. Μόνο αυτό».

Το τελευταίο διάστημα η ΕΕ επαναπροσδιορίζει την στρατηγική της για τον ναυπηγικό και επισκευαστικό κλάδο, ενώ οι απώλειες από τον ανταγωνισμό με τα ασιατικά ναυπηγεία συνεχίζονται. Όπως ανακοινώθηκε τον περασμένο Ιούνιο, στη διεθνή ναυτιλιακή έκθεση Ποσειδώνια 2014, το 40,8% των παγκόσμιων παραγγελιών για νεότευκτα πλοία το 2013 έγιναν στην Κίνα, το 33,1% στη Νότια Κορέα, και μόλις το 4,1% έγινε στην Ευρώπη.

Σε έκθεση που συντάχθηκε τον περασμένο Ιανουάριο για λογαρισμό της Κομισιόν, εκτιμάται ότι το διάστημα 2013-2017 η παγκόσμια βιομηχανία ναυτιλιακών προμηθειών θα κυμανθεί σε τζίρους των 102 δισ. ευρώ ετησίως (μειωμένος κατά περίπου 30% σε σχέση με το διάστημα 2006-2010). Ποσοστό περίπου 37% αυτού θα αφορά κατασκευή νέων εμπορικών πλοίων και ενεργειακών υποδομών (για πετρέλαιο, φυσικό αέριο και αιολική ενέργεια), 25% συντήρηση και επισκευή πολεμικών πλοίων, 14% επισκευή του υπάρχοντος εμπορικού στόλου, 16% προσαρμογές του υπάρχοντος στόλου στα νέα περιβαλλοντικά πρότυπα που επιβάλονται διεθνώς, 9% κατασκευή μικρότερων σκαφών, 6% σταθερές εγκαταστάσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου και 7% εγκαταστάσεις αιολικής ενέργειας. Τα ευρωπαϊκά ναυπηγεία που θα επιβιώσουν εκτιμάται ότι θα είμαι εκείνα που θα προσαρμοστούν στις συγκεκριμένες ανάγκες της αγοράς. Τα ελληνικά ναυπηγεία δεν περιλαμβάνονται καν στη σχετική λίστα με τα 125 μεγαλύτερα ναυπηγεία της Ευρώπης, που υπολογίζεται ότι έχουν καλές πιθανότητες να τα καταφέρουν.

Η στροφή της παγκόσμιας οικονομίας προς ένα μοντέλο με επίκεντρο μεταξύ Κίνας και Ειρηνικού ωκεανού. Πηγή: Global Marine Trends 2030

Ιδέες για δουλειές που θα μπορούσαν να πάρουν σήμερα τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά φαίνεται πως έχουν όλοι εκτός από την ελληνική κυβέρνηση, που δηλώνει πλήρη υπακοή στην 15ετή απαγόρευση της ΕΕ, χωρίς διάθεση να ασκήσει πιέσεις για άρση της. Παρόλ’ αυτά οι εργαζόμενοι επιμένουν, και στις επαφές τους με κυβερνητικά στελέχη, επαναλαμβάνουν κάθε τόσο τις προτάσεις τους για εμπλοκή των ναυπηγείων σε εμπορικές δραστηριότητες που θα τα έβγαζαν από το σημερινό αδιέξοδο και θα έφερναν επενδύσεις στη χώρα. Μεταξύ αυτών είναι η εμπλοκή τους στην παραγωγή και τη συντήρηση εξοπλισμού που θα χρησιμοποιηθούν στις έρευνες για φυσικό αέριο στο Ιόνιο, στην κατασκευή και επισκευή ανεμογεννητριών και άλλων πηγών ενέργειας.

Η τεχνογνωσία και οι υποδομές για όλα αυτά υπάρχουν και οι δουλειές θα μπορούσαν να εξασφαλιστούν μέσω διακρατικών συμφωνιών ή με ρήτρες στις κρατικές συμφωνίες με τις εταιρείες στις οποίες θα εκχωρηθούν τα δικαιώματα ευτών των επενδύσεων, επισημαίνουν τα μέλη του ΔΣ της «Τρίαινας». «Το καλύτερο, βέβαια, θα ήταν αν μπορούσαν να ανοίξουν τα ναυπηγεία και να φέρουν ένα 10% των καραβιών που ξεφορτώνουν από την Cosco, για επισκευές στον Σκαραμαγκά. Τότε θα λειτουργούσαμε κι εμείς αλλά και όλα τα άλλα ναυπηγεία εδώ», τονίζει ο γραμματέας του σωματείου, Βαγγέλης Μπαλογιάννης.

Βέβαια, όσο η ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση εξαντλούν τις αγωνίες και τους σχεδιασμούς τους στα ήδη ισχυρά μονοπώλια της ναυπηγικής και ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας (Γερμανία, Ην.Βασίλειο, Ιταλία, Ολλανδία, Γαλλία, μοιράζονται το 75% της ευρωπαϊκής παραγωγής) και τα εφοπλιστικά συμφέροντα, οι τεχνίτες του Σκαραμαγκά θα βλέπουν τις προτάσεις τους να λιμνάζουν μαζί με τις άδειες δεξαμενές που περιμένουν μάταια το επόμενο πλοίο που θα πιάσουν στα χέρια τους.

*Δείτε επίσης το φωτογραφικό αφιέρωμα Επιστροφή στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, της Pen Tri.

Φωτογραφίες: Pen Tri

Θα μπορούσες να τα πεις εγκαταλελειμμένα, αλλά αυτό θα ήταν προσβολή για τους ανθρώπους που έμειναν απλήρωτοι στις βάρδιες τους ή περίμεναν καιρό την ευκαιρία να γυρίσουν και να τα ξαναπιάσουν στα χέρια τους.

Θα μπορούσες και να μιλήσεις για τη σκουριά και τις σανίδες που έχουν σκάσει σε κάτι σημεία κοντά στο νερό, αν δεν σε καθησύχαζαν οι ίδιοι ότι «και πριν δεν ήταν τέλεια, κάπως έτσι θα ήταν, αλλά αν βάλεις μπροστά όλα θα διορθωθούν».

Στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, ο χρόνος περισσσεύει ακόμα για όποιον θέλει να κάτσει να αναλογιστεί και να μιλήσει για όσα τα οδήγησαν στην ερήμωση.

Μόνο οι παραγγελίες για δουλειές δεν περισσεύουν πια, καθώς έτσι φαίνεται πως έχει σχεδιαστεί από καιρό γι’αυτό και για τα άλλα ναυπηγεία της Ελλάδας.

Σχετικό ρεπορτάζ: Σκαραμαγκάς, το success story της ελληνικής ναυπηγικής

φωτογραφία: Γιάννης Νικολόπουλος

Περνώντας τη Λεωφόρο Δημοκρατίας και πηγαίνοντας προς το Πέραμα, δίπλα από τα καζάνια που λένε, υπάρχει κρεμασμένη πάνω στα φώτα του δρόμου μια σημαία με κέλτικο σταυρό, ένα φασιστικό σύμβολο που σε καλωσορίζει στην πόλη˙ σε μια εργατούπολη που η ανεργία και η φτώχεια έχουν τα «κλειδιά» της τα τελευταία 7-8 χρόνια.

Όσες προσπάθειες και αν έγιναν για να κατέβει η σημαία και η σημασία της, με τη μορφή βέβαια παρακλήσεων ή επισημάνσεων προς την απερχόμενη δημοτική αρχή Παντελή Ζουμπούλη, έπεσαν στο κενό. Όπως στο κενό είχαν πέσει πρόσφατα κάποιες προσπάθειες αντιφασιστών που ήθελαν να ακυρώσουν προεκλογική εκδήλωση της Χρυσής Αυγής στο δημαρχείο Περάματος.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που μίλησαν για ισχυρές πιέσεις, ακόμη και για τηλεφωνήματα που έγιναν μέσα από τον Κορυδαλλό όπου είναι προφυλακισμένα στελέχη της νεοναζιστικής οργάνωσης καθώς και ο πρώην πυρηνάρχης της Χ.Α. στο Πέραμα Γιάννης Λαγός. 

Τα όποια τηλεφωνήματα βέβαια και οι όποιοι, κάμποσοι, τραμπουκισμοί, εντάσσονται στην στρατηγική την οποία σχεδιάζει και φροντίζει να υλοποιεί η οργάνωση στο Πέραμα αλλά και την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά (Κερατσίνι, Νίκαια, Κορυδαλλός).

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, και ενώ έχει ανοίξει από τη σαμαρική κυβέρνηση η υπόθεση εσωτερικής αναδιάρθρωσης «εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή», η περιοχή του Πειραιά παραμένει ένα πεδίο εξόρμησης χρυσαυγίτικων ταγμάτων εφόδου, με τη διακριτική συνοδεία της ΕΛ.ΑΣ. (βλέπε ξήλωμα του πανό στο σημείο δολοφονίας Φύσσα, η πρώτη φορά που οι νεοναζί «ξαναβγαίνουν» από το καβούκι τους, και ταυτόχρονη επίθεση στο στέκι Ρεσάλτο. Πρόσφατα και στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Pasamontana).

Εκτός από τις προκλήσεις που γίνονται ευρύτερα «γνωστές» λόγω μιντιακών αναφορών, βρίσκεται σε εξέλιξη μια συγκεκριμένη στρατηγική με πορείες σ’ αυτές τις γειτονιές, μοιράσματα φυλλαδίων, ρατσιστικές διανομές τροφίμων (Πέραμα) καθώς και επιθέσεις σε μετανάστες (βλ. επίθεση σε μετανάστη στο Περιβολάκι Νίκαιας).

Η επιρροή των νεοναζί και η ανοιχτότητα που απολαμβάνουν σ’ αυτά τα μέρη, χωρίς να μένει πάντα αναπάντητη σε επίπεδο γειτονιάς ή δρόμου, (επιπλέον, για κάποιο διάστημα μετά τη δικαστική τους περιπέτεια «μαζεύτηκαν», μέχρι βέβαια την πρόσφατη αναμπουμπούλα έξω από τα εκλογικά κέντρα του Πειραιά), γίνεται σε έναν κοινωνικό «ιστό» με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Έναν ιστό που έχει υφανθεί και υφαίνεται ταυτόχρονα με αντιφατικά στοιχεία: με φτωχοποίηση και μικροαστισμό, με περιθωριοποίηση και οράματα-επαγγελίες-συμφωνίες κοινωνικής/οικονομικής ισχύος.

φωτογραφία: Γιάννης Νικολόπουλος

Μια Ζώνη μέσα στη Ζώνη

«Όταν υπήρχαν δουλειές, όλοι ήταν βολεμένοι, υπήρχε ένα αλισβερίσι οικονομίστικο. Ήσουνα καλός συνδικαλιστής και έφερνες δουλειές και χρήματα: όλα ήταν μια χαρά. Τώρα έχουν αγριέψει τα πράματα», λέει ένας παλιός εργάτης στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Όπως πάει η κατάσταση, με τα ελάχιστα μεροκάματα που υπάρχουν σήμερα (20 μεροκάματα το εξάμηνο στην καλύτερη των περιπτώσεων, λένε κάποιοι) υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην ξαναδουλέψει εκεί˙ όχι μόνο αυτός αλλά και χιλιάδες άλλοι.

Μέσα σε τρία χρόνια οι μόνιμοι απασχολούμενοι στη Ζώνη ανέρχονται στους 550 όταν πριν από το 2008 έφταναν τους 6.000.

«Πολλοί από εμάς δεν θα ξαναδουλέψουν», λένε στο Πέραμα. Για το αν και εφόσον χρειαστεί να ξαναδουλέψουν, εξαρτάται προς το παρόν από τα εφοπλιστικά και κρατικά σχέδια για όλη την πειραϊκή περιφέρεια.

Από το λιμάνι του ΟΛΠ που έχει παραδοθεί στην Cosco, με τις εργασιακές ταχύτητες να διαμεσολαβούνται από τις κεντρικές κρατικές συμφωνίες και από τους υπεργολάβους που αναλαμβάνουν να εδραιώσουν νέα εργασιακά κάτεργα (βλέπε περίπτωση Δημήτρη Μπατσούλη με τη «Διακίνηση Α.Ε.»), μέχρι τις φήμες που θέλουν καζίνο στο Πέραμα για έναν εξαθλιωμένο πληθυσμό ο οποίος θα φυτοζωεί, πλέον μέσα στο τζόγο˙ οι «επιστήμονες» του τζόγου ξέρουν καλά ότι οι επιχειρήσεις τους συντηρούνται από αυτούς που σταθερά και συστηματικά παίζουν μικροποσά, από τους φτωχούς που επιστρέφουν για να παίξουν ψίχουλα.

Μαρινάκης και Μελισσανίδης φαίνεται να έχουν διαφιλονικούμενα συμφέροντα στην περιοχή, με τον πρώτο λόγω του ισχυρού εμπορικού στόλου να καλοβλέπει το φιλέτο του ΟΛΠ και με τον δεύτερο, όπως λένε στις γειτονιές, να θέλει το παλιό εργοστάσιο του Κεράνη για να μπει στο χώρο των συμβατικών ή τύπου toll αποθηκών.

Στην προετοιμασία της διάδοχης κατάστασης, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη, έρχεται να «κολλήσει» το ξυλοκόπημα μελών του ΠΑΜΕ τον Σεπτέμβρη του 2013 αλλά και η παρουσία των χρυσαυγιτών στη Ζώνη με τον Λαγό, τον Παναγιώταρο και τους λοιπούς ντόπιους οι οποίοι διακήρυτταν την επιθυμία τους για χαμηλότερα μεροκάματα, «μαζί με τους εφοπλιστές μας γιατί από κει πέρα εξαρτιόμαστε» (αναλυτικά ΕΔΩ για τη δικογραφία της επίθεσης στο Πέραμα, και τη διαχείριση του ζητήματος από τον Λαγό).

Σύμφωνα με πληροφορίες, από τα 30 άτομα που είναι στο σωματείο που ίδρυσε η Χρυσή Αυγή, οι 25 είναι εργολάβοι στη Ζώνη και οι υπόλοιποι εργάτες. Ήδη έχουν δει το φως της δημοσιότητας ρεπορτάζ (εδώ καιεδώ) που αφορούν τον Περικλή Μουλιανάκη, πυρηνάρχη της Χ.Α. στο Πέραμα και υποψήφιου αντιπεριφερειάρχη στον Πειραιά. 

Ο Μουλιανάκης που δηλώνει μέχρι σήμερα ότι «θα τελειώσει» τους λακέδες του ΠΑΜΕ, έχει συστήσει, σύμφωνα με το «Έθνος», εταιρεία ενοικίασης εργαζομένων ενώ την ίδια ώρα συμμετέχει ως γραμματέας Οργανωτικού στην ΠΟΥΑΧΦ, μιας συνδικαλιστικής όπως χαρακτηρίζεται ένωσης στο χώρο της ασφάλειας χρηματαποστολών-φυλάκων.

Η παρουσία των χρυσαυγιτών στη Ζώνη έχει ενταθεί τα τελευταία 2-4 χρόνια. Όπως λένε παλιότεροι, αρκετοί από αυτούς ήταν στα σωματεία «μαζί με Πασόκους, ή Νεοδημοκράτες, δεν ήταν φανερά Χ.Α.».

φωτογραφία: Γιάννης Νικολόπουλος

Στο δρόμο και στα γραφεία

Οι συνεχείς απειλές και γύρες των Χρυσαυγιτών στην περιοχή, ένα μήνα πριν τις εκλογές εντοπίστηκαν από «τα Νέα», και τον δημοσιογράφο Γιάννη Παπαδόπουλο. Αν κανείς περπατήσει στο Πέραμα θα δει στους τοίχους σβησμένα και ξαναγραμμένα συνθήματα της Χρυσής Αυγής και του ΚΚΕ.

Μετά τη δολοφονία του Φύσσα και παρά τις τότε καταδίκες της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής για τον θάνατο του Κερατσινιώτη, ο πόλεμος στους τοίχους παρουσιάζει ένα ιδιότυπο χαρακτηριστικό, για κάποιον που παρατηρεί στενά τα τεκταινόμενα.

«Πριν τη δολοφονία Φύσσα, τα συνθήματα της Χρυσής Αυγής ήταν γραμμένα με μαύρο χρώμα και του Ολυμπιακού -αν δει κανείς και στις γύρω περιοχές- ήταν γραμμένα με κόκκινο χρώμα. Μετά τη δολοφονία του Φύσσα τόσο τα συνθήματα της Χρυσής Αυγής όσο και του Ολυμπιακού είναι γραμμένα με μαύρο. Λίγο περίεργο τα συνθήματα του Ολυμπιακού να είναι γραμμένο με μαύρο, δε νομίζετε;….».

Οι σχέσεις μιας μερίδας της κερκίδας του Ολυμπιακού με την Χρυσή Αυγή έχουν ήδη εκτεθεί: διαβάστε σχετικά εδώ καιεδώ. Όσο θα περνάει ο καιρός η σχέση αυτή θα γίνεται ολοένα και πιο ορατή, στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά, μια σχέση η οποία θα διασυνδέεται, όπως θα δούμε στο μέλλον, μεταξύ της Χρυσής Αυγής και του νέου πολιτικού σχηματισμού που ηγούνται οι Μώραλης-Μαρινάκης.

Επιστρέφοντας στο Πέραμα, και το πείραμα των κρατικών και εφοπλιστικών σχεδίων που διεξάγεται εκεί, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η πάταξη της Χρυσής Αυγής δε φαίνεται να πηγαίνει όπως …παρουσιάζεται.

Διάφορες φιγούρες κοσμούν με την δραστήρια παρουσία τους την πιο «σοβαρή» Χρυσή Αυγή.

Με μια ματιά στο συνδυασμού του Μουλιανάκη, συναντά κανείς υποψηφίους όπως ο οδηγός και φρουρός του Ν. Μιχαλολιάκου Σωτήρης Δεβελέκος, ο Χρήστος Κυριτσόπουλος που πρωτοστατούσε στο Πέραμα για το σωματείο, ο προφυλακισμένος Μάκης Μπαρέκας και ο Νεκτάριος Σαλούφας, προσωπικός φρουρός του βουλευτή Πειραιά της ΧΑ Νίκου Κούζηλου και συμμέτοχος μεταξύ άλλων σε επίθεση κατά της ΚΕΕΡΦΑ στον Πειραιά, τον Μάρτη του 2012 (αναλυτικά και εδώ).

Στο Πέραμα, όσοι λίγοι προσπαθούν να οργανωθούν απέναντι στον κέλτικο σταυρό που κοσμεί την είσοδο της πόλης, βρίσκονται υπό πίεση. Κάθε φορά που η Ανοιχτή Συνέλευση Περάματος κάνει μια δράση, ένα μοίρασμα τροφίμων (χωρίς φυσικά χρυσαυγίτικες προτιμήσεις) συναντά συνεχώς διαμαρτυρίες και γκρίνιες.

Όταν πρόσφατα έκαναν δράση για την ελευθερία μετακίνησης στα μέσα μαζικής μεταφοράς, πολλοί καλοθελητές σταθμάρχες και λοιποί βρέθηκαν να ζητάνε πιεστικά ονόματα – ένα περίεργο πράμα, όμοιες πιέσεις δεν έχουν οι χρυσαυγίτες στην περιοχή.

Όσο για την τοπική αυτοδιοίκηση και τους «δημοκρατικούς» χώρους που φιλοξενεί, η ευγενική ανοχή απέναντι στη Χρυσή Αυγή επιβεβαιώνει τους καιρούς.

Τόσο το ΚΚΕ, όπως λένε μερικοί, προσπαθεί να αποφύγει την ευθεία αντιπαράθεση ή την όποια σύγκρουση για να μην χρεωθεί τη «θεωρία των άκρων».

Όσο για το ΣΥΡΙΖΑ, οι καταγγελίες, όπως πρόσφατα στην περίπτωση της εκδήλωσης στο δημαρχείο Περάματος, είναι μάλλον αόρατες. Η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής που κόψει ψήφους από τη Νέα Δημοκρατία, είναι ένα ελκυστικό μικροπολιτικό παιχνίδι… (για το τουρλουμπούκι με τη Ζώνη και τον ρόλο του ΠΑΜΕ κατά καιρούς, χωρίς βέβαια να νομιμοποιείται το όποιο χρυσαυγίτικο σχέδιο, διαβάστε εδώ).