Όλα ξεκίνησαν ή τουλάχιστον μοιάζουν να ξεκίνησαν τη Δευτέρα το πρωί στις 09:45 (ώρα Αυστραλίας) στο St Martins Place του Σίδνεϊ. Ένας άντρας που οπλοφορούσε πήρε διάφορους ανθρώπους ως ομήρους και κλείστηκε σε ένα καφέ της πλατείας. Μετά από λίγα λεπτά, κρέμασε απ’ έξω μια σημαία με τη φράση «Shahada», υποδηλώνοντας την υποστήριξη του στον ISIS. Μέχρι νωρίς το απόγευμα (ώρα Ελλάδας), πέντε όμηροι είχαν καταφέρει να διαφύγουν, ενώ μέχρι πριν λίγο κανείς δε γνώριζε το συνολικό αριθμό των ομήρων.  Ο άντρας που κρατούσε τους ομήρους δημοσίευσε μέσω youtube τα αιτήματα του και οι διαπραγματεύσεις με την αυστραλιανή αστυνομία συνεχίζονταν μέχρι τη λήξη της ομηρίας που έγινε πριν λίγο. Σύμφωνα με όσα μεταδίδουν τα διεθνή Μέσα αυτή τη στιγμή, αναφέρονται δύο νεκροί (μεταξύ αυτών και ο άντρας που κρατούσε τους ομήρους) και τρεις σοβαρά τραυματίες .Τα Αυστραλιανά μέσα μετέδιδαν λεπτό προς λεπτό την κατάσταση, για πάνω από 16 ώρες, περαστικοί έβγαζαν selfies έξω από την καφετέρια που κρατούνταν οι όμηροι και στα social media τα σχετικά χάσταγκ ,όπως το #sydneysiege  ήδη μετράνε εκατομμύρια tweets.

Πριν το #sydneysiege

Μόλις κάποιους μήνες πριν και πιο συγκεκριμένα στις 18 Σεπτεμβρίου 2014, η Αυστραλιανή αστυνομία είχε πραγματοποιήσει τις μεγαλύτερες στην ιστορία της επιχειρήσεις σκούπας στις πόλεις του Σίδνεϊ και του Μπρίσμπεϊν, ψάχνοντας άτομα φερόμενα ως μέλη του ISIS. Λίγες μέρες αργότερα είχε ακολουθήσει αντίστοιχη επιχείρηση σκούπας και στη Μελβούρνη. Σύμφωνα με την κυβέρνηση Abbott, υπήρχαν πληροφορίες για επικείμενη τρομοκρατική απόπειρα μελών του ISIS εναντίον υψηλών κυβερνητικών στελεχών. Με πρόσχημα την τρομοκρατική απειλή, η Αυστραλιανή αστυνομία με 800 πάνοπλους αστυνομικούς μπήκε σε διάφορα σπίτια «υπόπτων» στις πόλεις του Σίδνεϊ και του Μπρίσμπεϊν. Για κάποιες από αυτές τις επιχειρήσεις της αστυνομίας υπήρξαν καταγγελίες ότι η αστυνομία έσπασε τις πόρτες των σπιτιών και συνέλαβε τους άντρες ενώ από τις γυναίκες ζητούσαν με τη βία να βγάλουν τις μαντίλες τους. Όταν κάποιες αρνήθηκαν, ξυλοκοπήθηκαν μπροστά στα παιδιά τους. Οι πολιτικές μουσουλμανικές οργανώσεις  της Αυστραλίας μιλούσαν τις επόμενες μέρες, για στοχοποίηση και εκφοβισμό της κοινότητας, καταγγέλλοντας την αστυνομοκρατία του Αυστραλιανού κράτους. Την επόμενη μέρα, περίπου 500 με 700 άτομα διαδήλωσαν στην δυτική περιοχή Λακέμπα του Σίδνεϊ ενάντια στις ισλαμοφοβικές επιχειρήσεις σκούπας.

Την ίδια στιγμή, η φασιστική οργάνωση Australian Defence League πόσταρε αντίστοιχα καλέσματα για την ίδια πλατεία, γράφοντας «Να κάνουμε γνωστή την παρουσία μας και να πάμε εκεί με τη βία ενάντια στους μπάσταρδους τρομοκράτες»  («Let’s make our presence known and get there in force against these bastard terrorists»). Τις επιχειρήσεις σκούπας ακολουθεί ο θάνατος του 18χρονου μουσουλμάνου Numan Haider έξω από το αστυνομικό τμήμα στην περιοχή Endeavours Hills. Κάποιες ώρες νωρίτερα, ο Numan Haider είχε ενημερωθεί από τους γονείς του ότι τον ψάχνει η αστυνομία. Ο ίδιος κάλεσε την αστυνομία να ζητήσει εξηγήσεις και εκείνοι τον κάλεσαν στο τμήμα. Όταν ο ίδιος έφτασε στο τμήμα, βγήκαν 2 αστυνομικοί να τον συναντήσουν και εκείνος τους μαχαίρωσε. Ακολούθησαν πυροβολισμοί και ο Haider χτυπήθηκε θανάσιμα. Στις τσέπες του βρέθηκαν, σύμφωνα με την αστυνομία, 2 μαχαίρια και μια σημαία του ISIS επιβεβαιώνοντας τις πληροφορίες της αστυνομίας ότι ο 18χρονος είχε σχέσεις με τον ISIS. Περίπου μια εβδομάδα μετά, ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας, Tony Abbott, εγκρίνει αεροπορικά χτυπήματα ενάντια στον ISIS στη Συρία και αναπτύσσει μονάδες ειδικών δυνάμεων. Περίπου 5 μέρες μετά, ο ISIS καλεί τα μέλη του να λειτουργήσουν ως «μοναχικοί λύκοι» (lone wolves) και να πραγματοποιήσουν επιθέσεις στην Αυστραλία. Στις 4 Δεκεμβρίου η Αυστραλιανή κυβέρνηση μετατρέπει σε ποινικό αδίκημα το ταξίδι στη Ράκα (πόλη στη Συρία, στην οποία θεωρείται ότι βρίσκεται το αρχηγείο του ISIS).

#illridewithyou

Μέσα σε αυτό το πολύ τεταμένο κλίμα φτάνουμε στη σημερινή πολιορκία του Lindt Café στο Σίδνεϊ. Κάποιες ώρες μετά την πολιορκία του καφέ και ενώ ήδη υπάρχουν φόβοι για αντι-ισλαμικές  επιθέσεις, κάποιος επιβάτης ενός τρένου γράφει στο τουίτερ  ότι μια μουσουλμάνα γυναίκα που καθόταν δίπλα του βγάζει σιωπηλά τη μαντίλα. Ο επιβάτης την ακολουθεί και της λέει να την ξαναβάλει και  πως αυτός θα είναι δίπλα της και θα περπατήσουν μαζί στο σταθμό. Ο ίδιος γράφει πως η γυναίκα τον αγκάλιασε κλαίγοντας και έφυγε τελικά μόνη της.

This, this is what good people do. #sydneyseige #MartinPlace pic.twitter.com/zxbHLWzxEp

— Michael James (@MichaelJames_TV) December 15, 2014

Αυτό το τουίτ ήταν η αρχή για δεκάδες άλλα αντίστοιχα τουίτς. Σ’ αυτά οι χρήστες ενημέρωναν για τη διαδρομή που θα ακολουθήσουν και πρότειναν σε όποιον ήθελε να στείλει μήνυμα για να πάνε μαζί με μεγαλύτερη ασφάλεια. Η ίδια χρήστρια που γράφει το πρώτο τουίτ με τη διαδρομή της έχει και την ιδέα για ένα σχετικό χάσταγκ.

If you reg take the #373 bus b/w Coogee/MartinPl, wear religious attire, & don’t feel safe alone: I’ll ride with you. @ me for schedule.

— Sir Tessa (@sirtessa) December 15, 2014

Maybe start a hashtag? What’s in #illridewithyou?

— Sir Tessa (@sirtessa) December 15, 2014

Μέσα σε λίγες ώρες το #illridewithyou γεμίζει από προσφορές διαφόρων που προτίθενται να συνταξιδέψουν μαζί με μουσουλμάνους που ζουν ή εργάζονται κοντά τους έτσι ώστε να αποφύγουν πιθανές ισλαμοφοβικές επιθέσεις. Μέσα στις πρώτες 2 ώρες το χάσταγκ είχε ήδη 40.000 «προσφορές».

I'm on train: Newtown to Museum, 9ish out 5.30ish in. If you wear religious attire & don't want to be travelling alone & me #illridewithyou

— ZuckerBaby (@ZuckerBaby) December 15, 2014

Κάποιοι ανέβαζαν μέχρι και φωτογραφίες με προσωρινά αυτοκόλλητα που έγραφαν πάνω το I’ll ride with you, προκειμένου να είναι ορατοί σε όποιον χρειάζεται βοήθεια.

Practical thing: I've made a temporary sticker for my bag so people who need me can spot me #illridewithyou pic.twitter.com/aVldEn9wVU

— Kristen Boschma (@Kristen_Boschma) December 15, 2014

Ενάντια στην ισλαμοφοβία, που είναι ένα πρόβλημα που μεγαλώνει παγκοσμίως και δυστυχώς και στην Ελλάδα, οι Αυστραλοί απαντάνε με ένα χάσταγκ αλληλεγγύης και υποστήριξης. Φυσικά το #illridewithyou ήδη σχολιάζεται και στα ελληνικά social media ως μια καταπληκτική ένδειξη αλληλεγγύης των Αυστραλών. Κάποιοι μιλάνε για «μάθημα από τους Αυστραλούς» και σχολιάζουν πως πρέπει (εδώ στην Ελλάδα) να παραδειγματιστούμε από τους αλληλέγγυους και μη-βίαιους Αυστραλούς (;;;). Τις τελευταίες 25 μέρες, 600+ Σύριοι πρόσφυγες βρίσκονταν στην πλατεία συντάγματος ζητώντας να τους δοθεί η άδεια να ταξιδέψουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μικρά παιδιά και γυναίκες ξεπάγιαζαν και κοιμόντουσαν μέσα στη βροχή όλο αυτόν τον καιρό. Το κίνημα αλληλεγγύης προς τους Σύριους πρόσφυγες της πλατείας συντάγματος περιορίστηκε σε κάποιους ανθρώπους που λίγο πολύ τρέχουν έτσι κι αλλιώς είτε για αντίστοιχα ζήτημα είτε γενικώς. Κάτι μου λέει πως όλοι αυτοί που μιλάνε για μαθήματα δεν πέρασαν ποτέ από την πλατεία, ούτε καν για να δώσουν ένα κασκόλ. Μπορεί απλά να είμαι καχύποπτη. Είμαστε όμως πάντα τόσο καλοί να θαυμάζουμε το πόσο προοδευτικά, πόσο ειρηνικά , πόσο καλύτερα διαχειρίζονται οι υπόλοιποι Δυτικοί όλα τα θέματα όταν στην ουσία αδυνατούμε να δείξουμε αλληλεγγύη (για τα ίδια θέματα) στους ανθρώπους δίπλα μας. Η κάθε @sirtessa που πόσταρε τη διαδρομή της στο τούιτερ ανέλαβε μια ευθύνη. Μια ευθύνη που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα ήθελαν να πάρουν είτε από φόβο, είτε από αδιαφορία. Το  #illridewithyou είναι τόσο σημαντικό γιατί είναι τόσο μαζικό. Αυτό δηλαδή που θα μπορούσε να είναι και το #syrianrefugeesGR. Αλλά μάλλον αυτό ήταν πολύ κοντινό και πολύ πραγματικό. Κι έτσι δεν μπορούσαμε μόνο να σχολιάσουμε, έπρεπε και να κάνουμε κάτι.

* με στοιχεία από WSJ , mashable και gizmondo

 

foto εξωφύλλου: descrier

 

Τ ους τελευταίους έξι μήνες απέκτησα καινούργια συσκευή κινητού, δηλαδή smartphone*. Μετά από μια περίοδο απόλυτης αφοσίωσης στη νέα συσκευή αποφάσισα ότι, τουλάχιστον τα βράδια πριν κοιμηθώ, θα το αφήνω στο τραπέζι του σαλονιού και όχι στο κομοδίνο. Κάθε πρωί όμως, μόλις ξυπνήσω και πριν φτιάξω καν καφέ, κατευθύνομαι στο τραπέζι του σαλονιού για να δω το κινητό. Πριν φτάσω σε αυτό έχω ήδη καταλάβει από το χρώμα που αναβοσβήνει το λαμπάκι του τι πρόκειται να αντικρίσω. Μήνυμα απλό, μήνυμα στο facebook, ή ένα απλό notification ενός like;  Από εκείνη τη στιγμή, γνωρίζω τι κάνουν οι περισσότεροι μου φίλοι, τι ώρα πήγαν για ύπνο, τι ώρα ξύπνησαν, πού βρίσκονται και τι θα κάνουν. Και κάπως έτσι ξεκινάει η ημέρα.

Στο δρόμο για τις δουλειές και πριν βγω καν από την είσοδο του σπιτιού έχω βάλει τα ακουστικά που συνδέονται με τη συσκευή του κινητού. Κάπως έτσι θα συνεχιστεί όλη η μέρα και ακολουθώντας μια τελετουργική διαδικασία θα φτάσει το βράδυ που θα “σκρολάρω” καληνυχτίζοντας για ακόμη μια φορά το κινητό. Γαμώ το χρονισμό μας!

Αν αφιερώσουμε λίγα λεπτά και παρατηρήσουμε τους φίλους μας, τον κόσμο στο μετρό, τους ανθρώπους στο δρόμο, θα δούμε ότι αρκετοί είναι αυτοί που αγχώνονται στα όρια της παράνοιας αν χάσουν το κινητό τους ακόμα και για λίγα δευτερόλεπτα. Άλλωστε, ποιο είναι το μαγικό τρίπτυχο που λέτε φεύγοντας από το σπίτι; Μήπως, είναι κλειδιά, κινητό, πορτοφόλι;

Πριν κάποια χρόνια σε μια διάλεξη μας ρώτησαν ποια είναι η σχέση μας με τα κινητά. Ακόμα δεν υπήρχαν τα smartphones αλλά αντικειμενικά ανήκα στην γενιά που είχε μεγαλώσει με κινητό. Με αυτά δηλαδή τα κινητά που έπαιζες φιδάκι ενώ κάποιος καθηγητής έκανε μάθημα. Η σκέψη μου για την παραπάνω ερώτηση ήταν διττή. Θυμόμουν δηλαδή τα πρώτα χρόνια που απέκτησα την πρώτη συσκευή κινητού και την φωνή της μαμάς μου να με ψάχνει. Από την άλλη θυμήθηκα τα πρώτα φοιτητικά χρόνια, εκεί που το κινητό κατάφερνε και κάλυπτε κάθε απόσταση μετατρέποντας το “εκεί” δίπλα μου.

Τι γίνεται όμως σήμερα όπου κάθε μέρα που περνάει η δύναμη της τεχνολογίας επαναπροσδιορίζει την καθημερινότητα και επανανοηματοδοτεί τις ανθρώπινες σχέσεις; Άσχετα λοιπόν με την ηλικία, το φύλο, την εθνικότητα, το οικονομικό/πολιτιστικό κεφάλαιο που μπορεί να έχει ο καθένας, είναι πολύ πιθανό να διαβάζετε το εν λόγω κείμενο από το κινητό σας τηλέφωνό. Σύμφωνα με το ερευνητικό κέντρο Pew Study, μέχρι το 2013 το 56% των Αμερικάνων πολιτών ήταν κάτοχοι smartphone.

Σήμερα, χρησιμοποιούμε το κινητό σε πάρα πολλές καθημερινές πρακτικές, από το να πούμε “σ’ αγαπώ” μέχρι να χωρίσουμε, από το να ελέγξουμε και να πληρώσουμε τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς, να μοιραστούμε φωτογραφίες, μέχρι να βρούμε ερωτικό σύντροφο. Με άλλα λόγια, κουνώντας απλά τη δεξιά μας παλάμη πραγματοποιούμε ένα μεγάλο σύνολο καθημερινών εργασιών.

Μην σοκάρεστε! Ξέρετε ποιοι πραγματικά είστε. Άλλωστε, η απόσταση από την λογική στην παράνοια είναι μόλις λίγα παραπάνω ποσταρίσματα. Το καλοκαίρι πόσες φωτογραφίες ποστάρατε από τις παραλίες που βρεθήκατε; Όταν βρίσκεστε σε ένα γεύμα που είναι το κινητό σας; Για πολλούς από εμάς έχει γίνει παράδοση να τρώμε και να ελέγχουμε παράλληλα τα μηνύματα μας, να διαβάζουμε κείμενα, με την ίδια κεκτημένη ταχύτητα, που μικρότεροι διαβάζαμε τα συστατικά στα δημητριακά, να ποστάρουμε στο Facebook ή απλά να κάνουμε μερικά RT. Στο cinema αρκετοί άνθρωποι ανήκουν στην κατηγoρία multi-tasking παρακολουθώντας ταινία αλλά παράλληλα στέλνοντας μηνύματα. Στο δείπνο, στον κινηματογράφο, στην παράσταση του παιδιού, ακόμα και σε μια συνομιλία πρόσωπο με πρόσωπο, το smartphone αποτελεί την προτεινόμενη σημερινή συνθήκη.

Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ! Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, ένα μεγάλο ποσοστό χρηστών smartphone παίρνει το κινητό στην κρεβατοκάμαρα ακόμα και όταν βρίσκεται σε ερωτική συνεύρεση. Όπως αναφέρει η μελέτη, ένας στους δέκα από τους συμμετέχοντες της έρευνας παραδέχτηκε ότι χρησιμοποιεί το κινητό του τηλέφωνο κατά την διάρκεια σεξουαλικής επαφής με το σύντροφο του. Την ίδια στιγμή, ένας στους πέντε σε μικρότερες ηλικίες (18-34) σύμφωνα με την έρευνα, δηλαδή το 20%, χρησιμοποιεί το κινητό του όταν είναι με τον ερωτικό του σύντροφο.

Το κινητό τηλέφωνο στην κρεβατοκάμαρα ωστόσο δεν είναι η μόνη και η πιο δυνατή εισβολή στις προσωπικές μας στιγμές. Η έρευνα που πραγματοποίησε το Mobile Consumer Habits το 2013 έδειξε ότι το 12% χρησιμοποιεί την αγαπημένη του συσκευή ακόμα και στο ντους. Ακόμα χειρότερο σενάριο είναι ότι το 50% παραδέχτηκε πως χρησιμοποιεί το κινητό του κατά την οδήγηση, γεγονός το οποίο είναι πιο επικίνδυνο από το να οδηγείς υπό την επήρεια αλκοόλ. 

Τι θα λέγατε για μια FaceTime συνομιλία ενώ περπατάτε;

Οκ. θέλουμε να μιλήσουμε, να στείλουμε μήνυμα, tweet ή να ποστάρουμε μια φωτογραφία στο Facebook ενώ κάνουμε ντους ή σεξ; Αν θεωρείται δεδομένη την παραπάνω συνθήκη και το κινητό σας τηλέφωνο είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σας, τότε η κατάσταση χρήζει παρατήρησης. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, όταν κάποιος δεν μπορεί να αποχωριστεί το smartphone ενώ αγχώνεται όταν βρεθεί εκτός δικτύου, τελειώσει η μπαταρία του ή χάσει τη συσκευή (ακόμα και για λίγα δευτερόλεπτα) τότε η εξάρτηση αυτή ονομάζεται nomophobia.

Όπως φαντάζεστε το ζήτημα του εθισμού με το κινητό δεν αποτελεί μόνο πρόβλημα των Αμερικάνων αλλά είναι παγκόσμιο. Σύμφωνα με έρευνα της Versapak, το 41% των Βρετανών αισθάνονται άγχος ή ότι χάνουν τον έλεγχο όταν αποχωρίζονται το smartphone ή το tablet ενώ το 51% παραδέχτηκε ότι βρίσκεται σε ακραία μορφή άγχους όταν τους συμβαίνει μια από τις δύο παραπάνω περιπτώσεις. O Leon Edwards της Versapak αναφέρει πώς “οι χρήστες που βιώνουν παρόμοια συναισθήματα με τα παραπάνω νιώθουν σα να τους λείπει κάτι συνέχεια”, ενώ συμπληρώνει “πως το συναίσθημα είναι όπως όταν αγχωνόμαστε για ένα γεγονός που δε γνωρίζουμε τι έχει συμβεί”.

Σύμφωνα με μια άλλη έρευνα από το SecurEnvoy, το 70% των γυναικών νιώθουν τεράστιο άγχος όταν αποχωρίζονται το κινητό τους, σε αντίθεση με τους άντρες όπου τo 61% νιώθει άγχος. Παρατηρώντας τα παραπάνω ποσοστά εύκολα μπορεί να σκεφτεί κάποιος ότι σε λίγο καιρό η πάθηση του να μην μπορεί το υποκείμενο να αποχωριστεί το κινητό του θα ανήκει στο εγχειρίδιο των ψυχικών διαταραχών (DSM). Και γιατί όχι, αφού τα smartphone έχουν γίνει προέκταση των χεριών μας, το μηχάνημα που πραγματοποιούμε όλες μας τις δουλειές ή ακόμα και ο καλύτερος μας φίλος. Ακολουθώντας την παραπάνω σκέψη, η απώλεια της συσκευής μπορεί για κάποιους να είναι παρόμοια ακόμα και με την απώλεια ενός καλού φίλου.

Αναλογιστείτε απλά σε τι απόσταση έχετε το  smartphone από τη θέση που κάθεστε στο γραφείο, στη κουζίνα, στο σαλόνι. Το  75% των συμμετεχόντων στην έρευνα του Mobile Consumer Habits δήλωσε πως η απόσταση που έχουν από το κινητό τους είναι λιγότερη από 2 μέτρα.

Εσείς, πόσο συχνά τσεκάρετε το κινητό σας;

Και τώρα ας δούμε μια εικόνα από το μέλλον που μάλλον δε φαντάζει και τόσο μακρινή. Πώς θα σας φαινόταν αν απαγορεύονταν τα κινητά ανά περιοχές όπως απαγορεύεται σήμερα το κάπνισμα; Οκ, πριν καμιά 15ετία μπορούσε κανείς να καπνίσει όπου επιθυμεί, σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει απαγορεύοντας το κάπνισμα ακόμα και έξω από κτήρια. Φανταστείτε λοιπόν να συμβεί το ίδιο και με τα smartophone. Να δημιουργηθούν δηλαδή “quiet zones” όπου να απαγορεύεται το κινητό τηλέφωνο ή να κατασκευασθούν ειδικοί θάλαμοι στα αεροδρόμιο που να είναι ελεύθερη η χρήση του smartphone. Γιατί όχι;

Για κάποιους από εμάς η ιδέα του nomophobia είναι μια καλή αρχή για να πάρουμε την απόσταση μας από τις συσκευές. Για κάποιους άλλους είναι παραπάνω άγχος. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι πότε η εμμονή για το smartphone γίνεται εξάρτηση; Κι αν όντως γίνεται, τότε τι κάνουμε;

*Υ.Γ: Όσοι δεν έχουν smartphone και οι σκέψεις του κειμένου φαίνονται πολύ μακρινές, απλά να θυμάστε ότι όλα μπορεί να αλλάξουν με το που αποκτήσετε την εν λόγω συσκευή.